नमस्कार, अदरणिय पाठक बन्धु स्वागत छ तपाईंलाई यो मेरो ब्यातिगत ब्लगमा। यहाँ मेरा कबिता, गजल, मुक्तक, कथा, समसामयिक बिषयमा लेखिएका लेखहरु छन। यहाँ राखिएका रचनाहरुका सम्बन्धमा सम्पूर्ण अधिकार म स्वयममै निहित रहनेछ। अनुमती बिना यहाँ राखिएका कुनै सामाग्री कपी पेस्ट गर्न सक्त मनाही छ। संपर्कका लागि माध्यमहरु: ईमेल- niraulanirakshar@gmail.com , मोबाइल नम्बर: 9843584348 मेरो ब्लगमा आउनु भएकोमा यहाँलाई हार्दिक धन्यवाद छ !!

Monday, May 8, 2023

तिमी र म

तिमी र म (२०८०/०१/२५...७ बजे साझ) तिमीलाई यो जीवन देखि वाक्क लागेको छ मलाई यही जिबन सुन्दर बनाउनु छ तिमी प्रतेक पटक फुत्किन खोज्छौ मबाट म प्रतेक पटक तिम्लाई समाउँछु तिमी अँध्यारो छ भन्छौ म भोलि पक्कै उज्यालो आउनेछ भन्छु तिमी प्रतेक पटक जिन्दगी सिद्याउन खोज्छौ म प्रतेक क्षण जिउनु पर्छ भन्छु के गर्नी तिम्रो मेरो ग्रह नै मिल्दैन सायद सायद सायद म अनावश्यक प्रयास गर्दैछु या तिमी अनावश्यक टाढा हुन खोज्छौ ।। तिमी प्रतेक पल म सिद्दिए भन्छौ म प्रतेक पल तिमी बाच्नु पर्छ भन्छु मलाई था छ तिमी पिडामा छौ तिमिलाई तिमीलाई मैले टेक केयर भन्दैमा तिम्रो दुख घट्दैन घट्दै घट्दैन तर पनि म टेक केयर भन्न छोड्दिन किनकी मलाई था छ - त्यो शरीरको घाउ मनको शान्तिले घटाउछ ।। तिमी खुशी हुँदा चन्द्रमा झै उजेलिन्छौ अनि दुखी हुदा औसी झै धुम्मिन्छौ। तिमी चन्द्रमा हुदा तिमी चन्द्रमा हुदा साथ दिन नसके नि तिमी औसी हुदा साथ दिउ भन्ने लागेरै मेरो म ले तिम्रो तिमिलाई बारबार भन्छ् - "आऊ म डोहोराउछु- औसीको बाटो पूर्णिमा हो पूर्णिमामा त मैले डोहोराउनै पर्दैन उज्यलो हुन्छ तिमी आफै आफ्नो बाटो पहिल्याउनेछौ बरू छोड्नु परे तिम्लाई ऊ त्यो पूर्णेको दिनसम्मै पुराएर छोडुला पृय !! मेरो कारणले त्यो चन्द्रमा कहिल्यै धमिलो नहोस मेरो कारणले त्यो नयनमा आँसु नचुहुन। किनकी त्यहाँ आँसु चुदा प्रत्येक पटक म तिमिबाट चुहिनेछ तप्प तप्प तप्प।। मलाई था छ तिम्रो जिन्दगीमा पिडाको बाढी आएको छ आई नै रहन्छ एक पछि अर्को अर्को पछि अर्को अनि त्यो अर्कोपछि नया अर्को तर पृय, खहरे जति गडगडाए पनि बर्खाभरी मात्रै हो। हिउद शरद शिशिर र बसन्तमामा त्यसले सुक्नै पर्छ र सुक्छ सुक्नेछ।। म चाहान्छु त्यो फूल नचुडियोस ब्यर्थै न ओइलाओस मुस्कान अनाहक नधमिलोस चन्द्रमा बिनिसित्ती। त्यसैका लागि त हो मैले प्रतेक दिन तिमिलाई सम्झाउने यो गर्‍यौ तो गर्‍यौ भनेर सोध्ने नगरेको भए गाली गर्ने र कहिले काहीँ थर्काउने। तिमी त्यसलाई गाली र थर्काउनुको संज्ञा दिन्छौ देऊ म त्यही लाई प्रेम भन्छु म त्यसैलैई केयरीङ ठान्छु म त्यसैलाई आफ्नोपन मान्छु म त्यसैलाई साथीको धर्म जान्दछु।। बलेको बत्तिको वरिपरि सबै सबै किरा फट्याङ्रा धुम्मिन्छन था छ मलाई तिमी बत्ती हौ सयौं किरा फट्याङ्रा तिम्रो वरिपरि झुम्मिएलन। झुम्मिन्छन तर म त्यही बत्तिकै तल अधेरोमा म तिमिलाई पर्खिरहनेछु पालो पर्खिएर हैन कसैले अफ्ठ्यारोमा पारे भने साथ दिऊ भनेर म त्यही बत्तिको मुनि पर्खिरहनेछु तिमिलाई।। तिमी रिसाउछौ म फकाउछु तिमी रिसायौ भने न म फकाउछु। तिमिले रिसाएकाले म फकाउने मौका पाउछु या यसो भनु मलाई फकाउनैछ त्यैसैले तिमी रिसाउछौ रिसाउन पाउनु तिम्रो अधिकार हो फकाउने मेरो कर्तब्य।। तिमी तिम्रो अधिकार प्रयोग गरीरहनु जिन्दगी भर म मेरो कर्तब्य पूरा गरूम्ला बाचुन्जेल। तिमी आफ्ना कुरा खुलेर भन्छौ र म सुन्न पाउछु। म सुन्छु भनेरै तिमी खुलेर भन्छौ हो तिमीले भनेकै बेला म बुझ्दिन, सुन्दिन जान्दिन मेरो आफ्नै बाध्यता का कारण तर फकाउनु मेरो कर्तब्य छ रिसाउनु तिम्रो अधिकार।। तिमिले तिम्रो अधिकार प्रयोग गरुन्ज्जेल म मेरो कर्तब्य पूरा गरीरहु।। मैले मेरो कर्तब्य पूरा गरीयुन्जेल सम्म मात्रै तिमीले तिम्रो अधिकार प्रयोग गर्नु ल माया ।। तिमि कल उठाउदिनौ त्यसैले म बारबार कल गर्छु। तिमी बोलेर कहिल्यै थाक्दिनौ अनि म सुनेर। तिमी बोलिरहन खोज्छौ तर तिम्रो स्वास्थले दिदैन। म सुनिरहन खोज्छु थकानले जित्छ। फेरि भोलि हाम्रो झगडा हुन्छ अनि तिमी तिम्रो अधिकार प्रयोग गर्नु म मेरो कर्तब्य पूरा गर्न स्ट्यान्ड बाई छु। तिमी बारबार म फलामको मुटु भएको मान्छे होईन भन्छौ मलाई पनि भन्न मन हुन्छ- मेरो पनि पत्थरको मन छैन तर भन्न सक्दिन। तिम्रो फलामकै मुटु छ मलाई था छ त्यसैले त्यत्रो पीडा सहन सक्छु सबै कुरा बार्न सक्छौ औसधि पैठेजोरी खेल्न सक्छौ म पथरको मुटु बनाउ भन्छु आफ्नो तर सक्दिन र भिडियो कलमा हुदा बेला बेला क्यामेरा अफ गर्छु यो सोचेर कि- म आफै कम्जोर रहे तिम्लाई कसले तिम्लाई कसले सम्झाउने कसले यो खाउ त्यो नखाउ भन्ने ? कसले हौसला दिने प्रेरणा दिने ? तिम्रो पो हजार होलान लाइनमा मलाई था छ मैले पनि 2/4 जना साइड लगाएर आएको छु किन ? किनकी तिम्रो अधिकार छ रिसाउने मेरो कर्तब्य छ फकाउने। मैले मेरो कर्तब्य छोड्न सक्दिनँ तिमीले तिम्रो अधिकार ........

Tuesday, January 28, 2020

के हो 'ब्रह्म-तत्व' ? त्यो कहाँ छ ?

के हो 'ब्रह्म-तत्व' ? त्यो कहाँ छ ?

- प्रत्येक पदार्थमा अणु हुन्छन्। अणुको न्युक्लियस वरिपरि प्रोटोन र न्युट्रोन बिद्यमान छन् । प्रोटोन र न्युट्रोनलाई केन्द्रबिन्दु बनाएर इलेक्ट्रोन घुमिरहन्छ। अझै भित्र छिर्दा, प्रोटोन र न्युट्रोनहरु भित्र क्वार्क्स छन्। ती इलेक्ट्रोन र क्वार्क्सको ग्रुपलाई एउटा फिल्ड मान्न सकियो। कुनै फिल्डमा एनर्जी दिएपछी बल्ल पार्टिकल निर्माण हुन्छन। ब्रह्माण्डका सबै इलिमेन्ट्री पार्टिकल्स प्रकाशको फोटोनजस्तै शुरुमा त mass-less नै हुन्छन् तर higgs field अन्तर्गतका पार्टिकल्समा एनर्जी दिएपछी ती पार्टिकलमा mass पैदा हुन्छ। त्यो एनर्जीलाई नै स्टृङ्ग इनर्जी भन्छ quantum physics ले। यस हिसाबले हेर्दा यस ब्रह्माण्डमा पदार्थको उत्पत्ति हुने प्रक्रियाको शुरु बिन्दु भनेको त्यो प्रकृया जहाँ mass-less particles मा स्टृङ्ग एनर्जी दिने/घुसाउने काम हुन्छ। यो त भो पदार्थ शुरुआत हुने प्रक्रिया।

String theory ले शक्ति ४ किसिमका हुने बताउँछ।
1.Electromagnetism,
2.Gravity,
3.Strong nuclear foce,
4.Weak nuclear force ।

Quantum physics ले String Theory मार्फत ४ किसिमका force हुन्छन् भनेर त भन्यो तर ती force कसले बनायो ? समग्र string theory लाई कसले चलाउँछ ? त्यो string energy किन त्यस रुपमा छ ? भन्ने जस्ता यावत प्रश्नको उत्तर हालको बिज्ञान सङ्ग छैन।

त्यसको उत्तर खोज्न पूर्वमा फर्किनु पर्छ। पूर्व अर्थात अधात्मको भुमी। अध्यात्मसङ्ग छ त्यसको तर्क। अध्यात्म अर्थात् अहिलेको बुझ्ने भाषामा भन्दा धर्मको सार। जिस्ट तत्व। तर धर्म भन्ने बित्तिकै अहिलेको मान्छे हिन्दु, बौद्ध, मुस्लिम, इशाई, शिख आदी भन्ने बुझ्छ।

पस्चिमाहरुले परिभाषित गरेको 'रिलिजन' शब्दको समानान्तर शब्द 'सम्प्रदाय' हो, धर्म होईन। धर्मभित्र अनेक सम्प्रदाय हुन सक्छन तर एउटा सम्प्रदाय भित्र अनेक धर्म हुन सम्भव छैन। धर्म र सम्प्रदायलाई एकै ठाउँमा राखेर गाजेमाजे पारेर बुझाईएको छ- हामीलाई। खैर, यो कुरा छाडौं अहिले।

पूर्वमा ३३ कोटि देवताको प्रसङ्ग छ। ३३ कोटि अर्थात् ३३ करोड देवता। सृष्टिको उत्पती, रेखदेख र सम्हार गर्न ब्रह्मा बिष्णु र महेश्वर छन् भन्ने बुझाइन्छ। त्यसमा पनि महाबिष्णुबाट ब्रह्मा उत्पत्ति भएका, ब्रह्माबाट महेश्वर उत्पती भएका र फेरि उनै महेश्वरबाटै महाबिष्णुको उत्पत्ति भएको भनिन्छ। अर्थात् घुमीघुमी गोल चक्कर। अन्डा पैला कि कुखुरा भनेझैं। अब यो पङ्तिकारले यी यस्ता कुरा गरेपछि एकथरी बुरुक्क उफृनेछन् र यो पङ्तिकारलाई "हिन्दु धर्म बिरोधी-डलर खाने"सम्म भन्न तम्सिने छन्। त्यसैले शुरुआतमै यो स्पष्टीकरण दिइहालौ कि म हिन्दु धर्मावलम्बी नै हुँ र रहिरहनेछु। मेरा निम्ति मुश्लिम, इशाई, बौद्ध, जैन सबै केवल सम्प्रदाय हुन्। बस् सम्प्रदाय, धर्म होईन। हामीलाई पढाईएका धार्मिक ग्रन्थहरु इतिहास र कल्पना दुबै समेटिएका जानकारीमूलक दस्तावेज हुन् भन्ने लाग्छ मलाई। यहाँ 'दस्तावेज' भन्नाले हिन्दु, बौद्ध, मुश्लिम, इशाई, जैन आदि सबै सम्प्रदायका जानकारी दिने ग्रन्थ भन्ने बुझ्नुस, जुन अहिलेसम्म सम्हालेर राखिएको छ। ती दस्तावेजका कयौं कुरा सत्यको नजिक हुन पनि सक्छन् नहुन पनि सक्छन्। त्यसमा विवाद रहेन। एकक्षणलाई मानौं, ती दस्तावेज १००% सत्य नै थिए भने पनि तीनमा समयको लामो अन्तरालका कारण पुर्खाहरुले उनिहरुको आवश्यकता, सुरक्षा, र स्वार्थ अनुसार त्यो दस्तावेज परीमार्जित/बिकृत पार्दै लगे र आजको 'धार्मिक ग्रन्थ' तैयार भएर आयो। त्यस कारण आज भनिएको धर्म ग्रन्थ(चाहे त्यो जुनसुकै सम्प्रदायको होस्) कति मात्रामा सत्य छ ? भन्ने कुरो बताउन असम्भव छ। त्यसो भए के गर्ने त ?

कै नगर्ने 'लोजिक' लगाउने। कस्तो लोजिक ?
अध्यात्मले खोजेको 'ब्रह्म' तत्व एउटा मात्रै छ। त्यै सर्वेसर्वा शक्तिशाली र अनन्त छ। आत्मा बिज्ञानलाई आधार मान्दा त्यो 'परम-आत्मा' केवल एउटा मात्रै छ, जसबाट यो ब्रह्माण्डको उत्पत्ति, बिकास र सम्हार हुँदै आयो। भैरहेछ। ब्रह्मा-बिष्णु-महेश्वरलाई शक्तिका रुपमा मान्ने हो भने क्रमशः Generator, Operator and Destroyer इनर्जी भन्नू पर्ने हुन्छ। यो बढी बैज्ञानिक पनि ठहरिन्छ तर यी तीन इनर्जीले फरक फरक काम गर्नुपर्छ भनेर सिद्धान्त बनाइदिने शक्ति तत्व चै को हो ? हो त्यो चै 'महाशक्तिशाली' छ। हो त्यो चै 'ब्रह्म' तत्व हो। ब्रह्मा 'ब्रह्म'तत्व होईन। हिन्दुले त्यो शक्ति शिव, बिष्णु वा ब्रह्मा वा अर्को भन्ला। इशाईले एशु, मुश्लिमले अल्लाह भन्ला।
इशु दुईहजार बर्ष अघि मात्रै जन्मेका हुन् त्यसैले उनलाई परम ब्रह्म भन्नै मिल्दैन। मुश्लिमका पैगम्बर मुहम्मद छैटौं शताब्दिका हुन तसर्थ तिन्लाई पनि परम ब्रह्म भन्न सकिएन। "होईन ती त परम ब्रह्मका अवतार पो हुन्" भन्ने तर्क गर्न पनि सकियो। तर अवतार नै हुन् भने पनि त्यो 'परम ब्रह्म' तत्वलाई अवतार लिइरहनु पर्ने आवश्यक्ता के किन पर्‍यो ? जसको अनुमती बिना ब्रह्माण्डमा एउटा पत्ता पनि हल्लिन भनिन्छ त्यो महाशक्ति तत्वले अवतार लिएर काम गरीरहनु आवश्यक नै थिएन, छैन। तपाईंले भन्नू होला हिन्दुमा पनि त बिष्णुका १०/११ अवतार छन् भनेर। ती चै के ?
हिन्दुका सन्दर्भको अवतार कथालाई पनि हामीले यही प्रश्न तर्क गरौं। जो सर्वेसर्वा छ उसलाई अवतार भै आइरहनु किन पर्‍यो ? यदी 'ब्रह्म' शक्ति अवतरित भै आइरहन्छन भने पनि
त्यसरी अवतरीत भै आइरहन उनलाई कसले अह्रायो ? बरु त्यो महाशक्ति चै 'ब्रम्ह' तत्व हो, जसले अवतरित भैरहन लगाउछ। त्यो शक्ति चै ब्रह्म हो जसले बिष्णुलाई अनेक युगमा अनेक अवतार गराउछ। जसले पैगम्बर इशु लगायतको रुप धारण गराएर अवतरीत गराउँँछ।

यसो भनिरहदा हामीले के पनि भुल्नु हुन्न भने 'ब्रम्ह शक्ति' निर्वीकार, निराकार, अनन्त, अदृश्य, अव्यक्त छ। त्यसैले त्यो कुनै आकारमा वर्णन गर्न सम्भव छैन। शिव तत्व नै पर ब्रम्ह तत्व हो भने पनि हामीले घरघर मन्दिरमा पुज्ने शिवको मुर्ती र पोस्टर जस्तो छैन त्तो महाशक्तिको स्वरुप। यी मुर्ती र पोस्टर त मान्छेका कल्पना र कलाको उपज न हुन्। मूर्ति पुज्ने, पोस्टर पुज्ने, मन्त्र जप्ने, भजन किर्तन गर्ने यी सब धर्म होईन सँस्कार हुन् । सस्कार समयक्रममा फेरबदल भैरहन्छ। अहिले हामी हिन्दु बौद इश्लाम इशाई शिख भनेर जे बुझाईएको छ त्यो त सस्कार मात्रै हो। सस्कार अर्थात साध्य हैन, साध्यसम्म पुग्ने माध्यम -साधन। यो साधन प्रकृयाका कृयाकलापलाई धर्म भनेर बुझ्ने कुरो हाँस्यास्पद छ। यो सँस्कार भन्दा माथी को छ ? कुन तत्वका लागि यो सँस्कार बनाईयो ? त्यता चै सोच्नुपर्छ धर्मकर्म गर्छु भन्ने मनुवाले। भेटिए जति सब्बै पदार्थमा string energy छ भनेर अबै पदार्थ पुज्दा पनि भयो तर असली energy त त्यस पदार्थको string हो। हो त्यसलाई पो बुझ्नुपर्छ। जान्नु पर्छ। मान्नुपर्छ। त्यसका निम्ति मन्दिर मस्जिद चैत्य गुम्दा गुरुद्वारा चर्च कुद्नु पर्दैन। ती आस्थाका धरोहर हुन्। सस्कारका रुप हुन्। सँस्कार सम्प्रदायको हुन्छ धर्मको हुन्न। सस्कार मान्नै हुँदैन भनेको पनि होइन तर सँस्कार परीवर्तन्शिल हुन्छ- सम्प्रदायको आवश्यकता र इक्षा अनुसार। सम्प्रदायको व्यबहार प्रक्रिया सस्कार हो जुन परीश्कृत परीमार्जित हुँदै जान्छ। जानुपर्छ।

हामीलाई सिकाईएको मूर्ति पुज्ने, पुजा आजा गर्ने, श्राद्द गर्ने, मन्त्र जप तप गर्ने यो चै के हो ? यी सब सस्कार हुन। हिन्दुका छुट्टै सस्कार छन्। मुश्लिमका छुट्टै सस्कार छन। कृश्चियन जैन बौद्ध मान्नेका छुट्टाछुट्टै सस्कार छन्। गहन चिन्तन मनन नगर्नेहरुका लागि ती सस्कार नै धर्म लाग्छ। सस्कार समय अनुसार परीवर्तन हुन्छ हुनै पर्छ। सस्कारको एक वाक्य अर्थ भनेकै समय अनुसार आवश्यक्ता पूर्ती गर्नका निम्ति गरीने व्यबहार हो।

जस्तो: उहिले मर्ने बेलामा हतारहतार आगनमा लगिन्थ्यो बिरामीलाई। आगनमा तुलसीको मोठनेर राखिन्थ्यो। तुलसीको बोटले अन्य बिरुवा भन्दा तुलनात्मक रुपमा बढी अक्सिजन दिन्छ। बिरामीलाई अक्सिजनको मात्रा पर्याप्त पुगोस भनेर तुलसीको मोठमा लाने सस्कार बस्यो। अब अहिले समय बदलियो। अहिलेको मान्छेले प्रक्रितीसङ्ग छेडछाड गरेर निक्कै रोगी भैसक्यो। अब उसलाई तुलसीको मोठको अक्सिजनले बचाउन सक्दैन। यही बुझेर अहिलेको मान्छे हतार हतार हस्पिटल लान्छ। हस्पिटलमा डाक्टरले सिलिन्डरको अक्सिजन चडाउछ। बचाउने प्रयत्न गर्छ। मर्न लागेको बिरामीलाई आगनको तुलसीमोठ छेउ राख्नुको सस्कारका पछि अरु तर्क पनि हुन सक्ला तर मैले देखेको तर्क यही हो।

नपत्याए अर्को उदाहरण हेरौ। पुजा होमादी गर्दा उहिले अनेकौ ब्राह्मण बोलाई मन्तजप हुन्थ्यो। अहिले मगङ्गी बढ्यो। एउटा पुजारी बोलाएर मन्त्रजप गर्छन। अलिपछी ब्राह्मण कार्य गर्ने कोहि भेटिने छैनन। त्यसबेला मन्त्रजप पढेको mp3 रेकर्ड गराएर बेलाबेलामा गित बजाए जस्तै बजाउनेछन र पुजापाठ गर्ने छन्। यसरी सँस्कार परिवर्तन भैरहन्छ। सस्कार परीवर्तन भयो भनेर हताश निराश भैहाल्नु पर्ने कुनै आवश्यकता छैन। मान्छेले सस्कार छोडोस तर धर्म नछाडोस। धर्म साध्य हुनुपर्छ साधन होईन।

सस्कार धर्म होईन र धर्म सस्कार होईन। धर्म माथी छ। सस्कार तल। धर्मको उद्देश्य पूरा गर्न सस्कारको प्रयोग गर्नु पर्ने हो। तर मान्छे सस्कारमै अल्झेको छ कता धर्ममा उक्लिनु ? सस्कारलाई नै मान्छेले धर्म भनेकाले बिश्वमा धर्मका नाममा लडाई मनमुटाव शुरु भएको हो।

तर धर्म परीवर्तन्शिल हुन्न। मान्छे हुनुको धर्म, मान्छे हुनुको कर्तब्य जुन सम्प्रदायको भए पनि एकै हुन्छ। श्रेणीक्रम आधारमा भन्दा सस्कार अध्यात्मको भर्‍याङ्गको तल्लो खुड्किलो हो भने धर्म माथिल्लो खुड्किलो। सस्कार धर्मको शुरुवाती बिन्दु हो अन्तिम होईन।
यता एउटा उदाहरण हेरौं। एउटा नातीको पुस्ताका लागि उसले हजुरबासम्मलाई मात्रै चिनेको बुझेको छ भने उसको बंशको सृष्टिकर्ता भनेको उसैको हजुरबा भए (उसका नजरमा)। तर हजुरबा भन्दा पर जाने हो भने जिजुबा थिएनन् होला ? अवश्य थिए र जिजुबाका पनि बा थिए। यसरी उनका पनि बा, फेरि उनका पनि बा गर्दैगर्दै शुरुआतका बा नै सृष्टिकर्ता हुन् त्यस बंशको। सबैभन्दा शुरुको सृष्टि तत्व मात्रै ब्रह्म हुन सक्छ जुन एउटा छ। त्यसपछिका सृष्टि भनेको त त्यो ब्रह्म तत्वको by product हो।

निस्कर्श:
बिज्ञानको चश्मा लाएर हेर्दा Quantum Physics अन्तर्गत अहिलेसम्म थाहा पाईएको smallest particle र त्यो particles लाई energy दिने energy नै हाम्रो अध्यात्मले खोजेको 'ब्रह्म- शक्ति' हो। बिज्ञाननले खोजेको सृष्टिको सिद्धान्त/फर्मुला पनि त्यही string energy नै हो। string energy बाट प्राप्त हुने Electromagnetism, Gravity force, Strong nuclear foce र Weak nuclear force को बिस्तारित रुप यो ब्रह्माण्ड हो र यहाँका सजिव भनिएका बस्तु हुन्। स्थुल रुपमा नाङ्गो आखाले हेर्दा हामीलाई निर्जिव लागेका पदार्थहरु नै टुक्राएर quantum level मा हेर्दा सजिव देखिन्छन। प्रोटोन-न्युट्रोनले एक अर्काको शक्ति exchange गरीरहने र इलेक्त्रोन चाहिँ न्युक्लियसको वरिपरि तीब्र गतीमा घुमिरहन्छ। त्यसरी घुम्नुलाई सजिव किन नभन्ने/नमान्ने ?

धार्मिक ग्रन्थमा भनिएको "ब्रह्म यत्र तत्र सर्वत्र छ" भन्नुको सही अर्थ यही हो भन्ने बुझ्न सकिन्छ। ब्रह्माण्डमा जहाँ केही छ त्यहा पार्टिकलका रुपमा string energy छ। जहाँ केही छैन जस्तो लाग्छ त्यहाँ पनि केही न केही छ। gravity, electromagnetism लगायतका शक्तिका रुपमा string energy छ सर्वत्र ब्याप्त छ। "ब्रह्म प्रत्येक प्राणी भित्रै छ" भन्नुको पनि अर्थ के रहेछ भने हाम्रो शरिरका smallest particle मा त्यही string energy को एक भाग छ। त्यसैले ब्रह्म खोज्न बाहिर धाउनु परेन। हुन त बाहिर जताततै string energy ब्याप्त छ (माथी उल्लेखित ४ शक्तिका रुपमा) त्यसैले बाहिर पनि ब्रह्म छ नहुने कुरो भएन।

त्यसो भए हामीलाई आजसम्म धर्मको नाममा सिकाईएको पूजा, अर्चना, मन्त्र, भजन, मूर्ती पोस्टर, भगवानकका कथा चै के हुन् त ?

यी सब मान्छेलाई warm up गराउने कुरा मात्रै हुन्। अनि त्यो ब्रह्म तत्वसङ्ग साक्षात्कार गर्न के गर्ने त ? कै नगर्ने। बस् शरिरका ७ चक्र जगाउने र string energy अन्तर्गतका यी ४ शक्ती: Electromagnetism, Gravity, Strong nuclear foce र Weak nuclear force लाई आफ्नै शरीरमा महसुस गर्ने। गर्न प्रयत्न गर्ने। हो यसैलाई हाम्रो पूर्विय दर्शनमा ध्यान भनिएको हो। ध्यान मार्फत जब मान्छेले आफुमा ती ४ string energy रहेको बोध गर्छ तब उसले ब्रह्मत्व प्राप्त गर्छ। ब्रह्मलाई बुझ्नु, महसुस गर्नु नै त ब्रह्मत्व प्राप्त हुनु हो। यस अवस्थालाई पूर्वीय अध्यात्म जगतमा 'इश्वरसङ्गको साक्षात्कार' भनेर भनियो।

यत्ती कुरा गरीसकेपछी प्रश्न उठ्छ पङ्तिकार आस्तिक कि नास्तिक ?
- आस्तिक। किन - किनकी ऊ ब्रह्म तत्व string energy मा बिश्वास गर्छ जुन energy सर्वत्र ब्याप्त छ। जसको शक्ति द्वारा ब्रह्माण्डको उत्पत्ति शुरु हुन्छ। string energy नै 'ब्रह्म' तत्व हो भनेर आस्था राख्ने भएकाले आस्तिक।

अनि धार्मिक कि अधार्मिक ?
- धार्मिक। कारण उसले धर्मको परिभाषा यस्तो पाएको छ-

धृति: क्षमा दमोस्तेयं शौचमिन्द्रियनिग्रह:।
धीर्विद्या सत्यमक्रोधो दशकं धर्मलक्षणम् ।।

अर्थ:
(धृति) सुख र दुखमा एकनाश मनस्थिति बनाउनु
(क्षमा) सम्भब भएसम्म सहन गरेर समस्याको समाधान गर्नु
(दम) मनलाई आफ्नो वशमा राख्नु
(अस्तेय) अरुको हक मा हस्तक्षेप नगर्नु
(शौच) शरीरलाई शुद्धराख्नु
(इन्द्रिय निग्रह) इन्द्रियहरुलाई आफ्नो निग्रहमा राख्नु
(धी:) ज्ञान लिनु र बुध्धि बढाउनेप्रयत्न गर्नु
(सत्य) साचोब्यबहार गर्नु
(विद्या) सच्चा ज्ञान लिनु
(अक्रोध) नरिसाउनु ।

(यो मेरो निजि विचार हो, यसमा तपाईं सहमत हुनै पर्छ भन्ने छैन तर तर्क गर्न भने अवश्य पाइन्छ। माथी उल्लेखित तथ्य तथ्याङ्कमा गल्ती भए मलाई सच्याउनु होला। उल्लेखित तथ्यमा भन्दा सारमा जोड हो -मेरो।)

Tuesday, April 9, 2019

Monday, October 8, 2018

नेपाली मीडियामा चिप्लिएका पत्रकारहरु:

(मेरो आगामी लेखको विषय)

नेपाली मीडियामा चिप्लिएका पत्रकारहरु:

दिलभुसण पाठक: मिनाशिन्ह खड्का काण्ड
सुमन खरेल: कंचन रेग्मी काण्ड
जिबराम भण्डारी: कल्पित पराजुली काण्ड
रवि लामिछाने: अदभूत बालक काण्ड/ भुत काण्ड
भूषण दाहाल: रसेन्द्र भट्टराई कान्ड
बिश्व लिम्बू: अदभूत बालक काण्ड
सुजन पौडेल: दीप्ती रेग्मी काण्ड(अदभूत बालिका)
हेमराज( Fewa Television HD) अद्भुत बालिका काण्ड
प्रभात चन्द्र घिमिरे(samacharpati.com): अद्भुत बालिका काण्ड
गोपीकृष्ण चापागाईं(Artistkhabar ): अद्भुत बालिका काण्ड
हर्ष सुब्बा: अनुजा बानियाँ काण्ड (९१ लाख भेटेर फिर्ता दिइएको भनिएको)
सन्तोष न्यौपाने + केपी ढुंगाना: दिलसोभा प्रकरण
प्रदिप बस्याल + राजकुमार बानियाँ: मिना सिंह खड्का प्रकरण
प्रभात लामा (e24 Nepal): अदभूत बालक काण्ड
सोजना लोहार (News24 Tv): अदभूत बालक काण्ड
कमल सरगम(Laliguras entertainment): अदभूत बालक काण्ड

Monday, September 17, 2018

सङ्कल्प:

आज २०७५-०६-०१

अबको ठ्याक्कै एक बर्षजति यो सामाजिक संजाल फेसबुक बन्द गर्ने निधो गरेको छु। एउटा मिस्सन छ। त्यो पूरा गर्नु छ। हुन त मेरो जिबनमा ३ वटा मिस्सन छन।
१ ......................
२ .......................
३ ........................

यी तीनटा मिस्सनलाई एकपछि अर्को गर्दै पूरा गर्नु छ।त्यसमध्ये पहिलो नम्बरको मिस्सन पूरा गरेपछि मात्रै यहाँ फेरि भेटुँला।

ब्लग र फेसबुक बन्द !!

पुनः भेटौला २०७६/०६/०१ मा।

Saturday, August 18, 2018

गजल

गजल

अब त गाउँघरमा, आफ्नै आँगनीमा सरकार छ ॥

हो हजुर हो, 'सिंहदरबार' हैन, 'सिङ्गो दरबार' छ ॥

मोनो रेल र मेट्रो रेलमा चड्न पाइन्थ्यो सररर....

उत्तरले बनाइदिने कि दक्षिणले, यसैमा दोधार छ ॥

बाख्रापाठा गाईभैँसी, हुँदैहुँदै साइकलमा समेत

गरिबको ढाडै भाँच्ने 'कर' अनेक प्रकार छ ॥

आम्दानी अठन्नी मात्रै छ जसको, खर्च गर्छ रुपैयाँ

केकसरी चलाउछौ प्रभु, न उद्योग छ न व्यापार छ ॥

स्विजरल्यान्ड बनाउछु भन्थे, 'सोत्तर-ल्यान्ड' बनाए

ए नेता ज्यु !! अब आगे के-के बनाउने बिचार छ ॥

भिखारीले भिख मागे हजार रुपैयाँ जरिवाना !!

आहा ! हेर्नुस् महोदय, मेरो सरकार कति उदार छ ॥

- निरक्षर निरौला

Monday, August 13, 2018

समकालीन नेपालका केही ब्याक्तित्व: जसलाई बुझे नेपाल बुझिन्छ

नेपालका केही ब्याक्तित्व: जसलाई बुझे नेपाल बुझिन्छ

यो लिस्टमा अधिकांंसत: राजनीतिक सामाजिक बिश्लेषक हुनुहुन्छ भने कोहि चाहिँ मिडियामा आवद्ध पत्रकार। यसै लिस्टमा केही यस्ता ब्याक्ति पनि हुनुहुन्छ जो नेपालको बास्तबिकतालाई नजिकबाट हेरिरहने र त्यस प्रति काउन्टर गर्ने। भलै त्यो काउन्टर सामाजिक सन्जाल मार्फत मात्रै किन नहोस्। कति चाहि उहाँको सामाजिक संजाल facebook का टाइमलाइन भिजिट गर्ने हो भने अहिलेको वास्तविक नेपाल बुझिने भएकाले उहाँहरुलाई यहाँ समेटिएको छ। यस लिस्टमा अटाउनुहुनेलाई एकेक गर्दै भेटेर अन्तरक्रिया गर्ने मेरो रहर छ। अब यसलाई तपाईं एक किसिमको लक्ष्य भन्दा नि भो । कम्तीमा यी यहाँ उल्लेखित लिस्टमा अटाइएकासङ्ग एकेक घन्टा मात्रै पनि अन्तरक्रिया गर्न सके/ छलफल बहस गर्न सके समकालीन नेपालको चित्र छर्लङ्ग हुनेछ हुन्छ भन्ने मेरो बुझाई हो।

यो मेरो आफ्नो धारणा हो, बुझाई हो तसर्थ यो ब्लग डाइरीमा यसरी नामै तोकेर लेख्दैछु। यसलाई गोल सेट गरेको भन्दा हुन्छ- एक किसिमले।

पेशल कुमार निरौला ✔✔
अर्जुन ज्ञवाली ✔✔
टिकाराम यात्री ✔✔
मोहन बन्जाडे ✔✔
बिन्दु पाठक
तनय देवकोटा
राम लोहनी
देबेन्द्र नेपाली
डा. शास्त्र दत्त पन्त
सौरभ ✔✔
श्रीकृष्ण अनिरुद्ध गौतम
डा. युवराज सङ्रौला
भिमार्जुन आचार्य
बालकृष्ण न्यौपाने
युबराज गौतम
देब प्रकाश तृपाटी ✔✔
युबराज घिमिरे
डा. प्रेम सिंह बस्नेत
दीपक गजुरेल ✔✔
~~डा. उपेन्द्र देवकोटा~~
मोहन लामा रुम्बा ✔✔
श्रेष्ठ सुनिल
डा. सुरेन्द्र केसी ✔✔
.जनकमान डङ्गोल
अरुण कुमार सुबेदी
डा. राजेश अहिराज ✔✔
बिपिन अधिकारी
कुमार रेग्मी
पुरुशोत्तम दाहाल
शम्भु थापा
ध्रुवहरी अधिकारी
डा. जगमान गुरुङ्ग
भरत जङ्गम
सुरेन्द्र राज भण्डारी
बिष्णु भट्टराई
निर्मल मणि अधिकारी
डा. सुन्दरमणि दिक्षित
डा. कटक मल्ल ( स्वेडनको बिश्वविद्यालयम अध्यापनरत प्राध्यापक)

XxxxxxxxX

समकालीन बिश्व राजनिती बुझ्न यो पङ्तिकारले सम्भव भएसम्म रेगुलर फलो गर्ने गरेका नेपाल भन्दा बाहिरका ब्याक्तित्वहरु:-

राजिव मलहोत्रा
राहुल मेहता
डा कपिल कपुर
Dr. Subramanian swamy
Nicholas G. Carr
Alfredo Bowman/ Dr. Sebi
Yogesh Kumar Mishra
Swaminathan Gurumurthy
Professor Willie Soon
Pratik Sinha (Head of Alt News)
Dr. Ram Puniyani
Ravish kumar
Aniruddha bahal (Head of Cobra Post)

समकालीन नेपाललाई भित्रैबाट बुझ्नका लागि एउटा नेपालीले पढ्नै पर्ने 25 पुस्तकहरु:

बाइबल र माओवाद - पेशल निरौला र अर्जुन ग्यवाली
जासुसीको जालो - सरोजराज अधिकारी
प्रयोगशाला - सुधीर शर्मा
रजगज -हरीबहादुर थापा
असङ्गती - सौरभ
ब्रेकिङ नेपाल - सुजित मैनाली र सौरभ
निसङ्कोच अभिव्यक्ति - युवराज सङ्ग्रौला
चक्रब्युह - भरत जङ्गम

कृष्णप्रसाद भट्टराईका स्वकीय सचीव Peshal Niraula

र झट्ट सुन्दा रुखो बोलेझैँ लाग्ने तर यथार्थ ओकल्ने Arjun Gyawali

यो देशले गर्व गर्न लायक एक पत्रकार: Tikaram Yatri

Mohan Lama.Rumba सर, जो बाहिर नआईकनै एउटा सच्चा नेपालीले गर्नुपर्ने काम गर्न रुचाउनु हुन्छ

कानुनका ज्ञाता तथा नेपाल सरकारका पूर्वसचीव मोहन बन्जाडे सर सङ्ग म।

सौरभ सरसँग म।

डा. राजेश अहिराज सर सङ्ग...

देब प्रकाश त्रीपाटी सर सङ्ग...

Thursday, August 9, 2018

NISHAN KHADKA Case Study: अपहरण कि अपहरणका नाउँ दिएर प्रहरी हिरो बन्ने योजना ?

[नोट: यो केबल धारणा मात्रै हो। यो धारणा निर्माणका लागि मैले youtube मै उपलब्ध सम्वन्धित ब्याक्तिका भिडियो फुटेज र कान्तिपुर दैनिक नयाँ पतृका लगायतका समाचारलाई आधार बनाएको छु। यसका सम्बन्धमा मेरो अन्तिम निश्कर्श बिस्तारै अर्को लेखमा लेख्नेनै छु। तसर्थ अहिलेलाई बस् एक धरणा हो यो ।]

घटनालाई हेर्ने दुई भिन्ना भिन्नै एङ्गल:

१. प्रहरीको नजरबाट

२. स्थानिय प्रत्यक्ष दर्शीका नजरबाट

१. प्रहरीको नजरबाट:

२१ श्रवण, २०७५ मा छापिएको कान्तिपुर दैनिकमा दिइएको यो समाचार एक चोटि पढ्नुस। यो समाचार प्रहरीले दिएको/भनेको तथ्यलाई आधार मानी तैयार पारिएको भनिएको छ-

समाचारका गुदीकुरा:-

प्रहरीले समयमै सूचना पाए पनि प्रभावकारी अनुसन्धान गर्न नसक्दा राजधानीमा आइतबार अपहरित एक बालकको ज्यान गुमेको छ । पेप्सीकोला टाउन प्लानिङस्थित डेराबाट अपहरित ११ वर्षीय निसान खड्कालाई प्रहरीले सोमबार मध्याह्न १२ बजेतिर मात्रै मृत अवस्थामा फेला पारेको थियो ।

अपहरणकारीले आइतबार राति ९ बजे निसानकी आमा चमेलीलाई फोन गरेर ४० लाख रुपैयाँ फिरौती मागेलगत्तै परिवारले प्रहरीलाई जानकारी गराएको थियो । निसानको डेराबाट उनको हत्या भएको ठाउँ केही किलोमिटर मात्रै टाढा पर्छ । बाक्लो बसोबास क्षेत्रमै लगेर निसानलाई लुकाए पनि फिरौती असुल्न नसकिने र घटना सार्वजनिक हुने डरले हत्या गरिएको प्रहरीको अनुमान छ । सूचना पाएको १५ घण्टापछि मात्रै प्रहरीले बालकलाई मध्यपुर थिमिको नगदेशस्थित श्याम लवटको घरसँगैको खाल्डोमा मृत फेला पारेको थियो ।

अदालतबाट अनुमति लिएर मात्रै फोन कल लोकेसन हेर्न मिल्ने प्रावधानविपरीत प्रहरीले आपतकालीन स्थिति भन्दै राति ११ नबज्दै अपहरणकारीको लोकेसन टेलिकम स्रोतबाट लिइसकेको थियो । अपहरणकारीको लोकेसन मध्यपुर थिमि देखिएलगत्तै प्रहरी टोली उक्त क्षेत्रमा परिचालित भएको थियो । समयमै परिचालित भए पनि प्रहरी परिसर काठमाडौं र महानगरीय प्रहरी अपराध महाशाखाबीच समन्वय हुन नसक्दा खोजतलास प्रभावकारी हुन नसकेको अनुसन्धानमा संलग्न एक अधिकारीले बताए ।

‘महाशाखाले पाएको सूचना आफैंसँग राख्ने र परिसरले पनि त्यस्तै गर्ने समस्या देखियो,’ उनले भने, ‘सकेसम्म आफैं अपहरणकारी पत्ता लगाउँ भन्ने प्रतिस्पर्धाले अनुसन्धान कमजोर भएको हो ।’ प्रहरी परिसर काठमाडौं र भक्तपुरबाट झन्डै दुई सय प्रहरी परिचालित थिए भने महाशाखाले पाँच/पाँच जनाको चार टोली परिचालन गरेको थियो । अपहरणकारीलाई प्रहरी गतिविधिबारे थाहा नहोस् भनेर सामान्यत: कोभर्ट (भेस बदलेर गरिने गोप्य कारबाही) गरिन्छ । तर आइतबार परिसर र महाशाखा दुवैले त्यसो गरेनन् ।

यसरी भयो हत्या
पेन्टरको काम गर्ने गोपाल तामाङ र अजय तामाङ निसानकी आमा चमेलीले चलाएको रेस्टुराँमा लामो समयदेखिका ग्राहक थिए । नियमित आउजाउमा यी दुवैले निसानलाई चिनेका मात्रै थिएनन्, चमेलीका श्रीमान्ले विदेशबाट पैसा पठाउने कुरा पनि थाहा पाएका थिए । अनुसन्धानमा संलग्न एक प्रहरीका अनुसार श्रीमान्ले पठाएको पैसा जम्मा पारेको थाहा पाएरै उनीहरूले अपहरण गरेको प्रहरी अनुमान छ ।
सधैं होटलमा आउने, खाने र कहिलेकाहीं बस्ने भएकाले निसान सजिलै अपहरणकारीको पछि लागेर गएको प्रहरी अनुसन्धानमा देखिन्छ । अपहरणकारीले निसानलाई नगदेशस्थित आफू बस्ने डेरामा पुर्‍याएपछि उनकै अघि चमेलीलाई फोन गरेर फिरौती मागेका थिए । त्यसपछि अपहरणकारीले ८:५७ मा मोबाइल बन्द गरेको प्रहरीले जनायो । लगत्तै उनीहरूले अर्को सिमबाट चमेलीसँग कुरा गरेका थिए । फिरौती मागेको थाहा पाएलगत्तै निसान आत्तिएर कराएकाले अरुले थाहा पाउने डरले कोठामै हत्या भएको हुन सक्ने प्रहरीको प्रारम्भिक अनुमान छ । हत्यालगत्तै शव सोही घर नजिकैको खाडलमा हालेका थिए । राति १२ बजे अगाडि नै हत्या भइसकेको हुन सक्ने अनुसन्धानमा संलग्न प्रहरीले जनाए ।
महानगरीय प्रहरी अपराध महाशाखा र प्रहरी परिसर काठमाडौंको टोली आ–आफ्नै शैलीमा निसानको खोजीमा जुटेका थिए । परिसर टोलीले निसानलाई धुलिखेलतिर पुर्‍याएको सूचना पाएको थियो । महाशाखाको टोली अपहरणकारीको लोकेसन खोज्न केन्द्रित भएको थियो ।
शव फेला परेलगत्तै महानगरीय प्रहरी अपराध महाशाखाले अपहरणपछि बालकको हत्या गरेर भागेका दुई जना मुठभेडमा मारिएको विज्ञप्ति जारी गरेको थियो । एसएसपी सिंहले सूर्यविनायक नगरपालिका–८ स्थित पाइलट बाबाको आश्रम नजिकको जंगल हुँदै भागिरहेका अपहरणकारीलाई पक्राउ गर्ने क्रममा भएको मुठभेडमा अपहरणकारी मारिएको दाबी गरे । महाशाखाका अनुसार मारिनेमा नुवाकोट समरी स्थायी घर भएका २२ वर्षीय गोपाल तामाङ र सिन्धुपाल्चोक कर्थलीका २३ वर्षीय अजय तामाङ छन् । प्रहरीले उनीहरूको साथबाट एक थान पेस्तोल, दुई थान गोली र अपहरणमा धम्क्याउन प्रयोग भएको सिम बरामद गरेको जनाएको छ । प्रहरीले मुठभेडबारे विस्तृत बताएको छैन । स्रोतका अनुसार अपहरणकारीलाई प्रहरीको ७ गोली लागेको छ । महाशाखाको टोलीले १९ राउन्ड फायर गरेको तर अपहरणकारीका तर्फबाट कुनै फायर नभएको स्रोतको दाबी छ।

आइतबार निसान घर आए । आफ्नै शैलीमा फ्यात्त झोला फाले र खाजा खाएर खेल्न निस्के । ११ वर्षीय निसान साँझ झमक्कै भइसक्दा पनि फर्किएनन् । रात ढल्किँदै जाँदा निसानको फिक्रीले चमेली छट्पटाउन थालिन् । रातको ९ बज्यो । चमेलीको मोबाइल लगातार बज्न थाल्यो । उनले मोबाइल त उठाइन् तर उताबाट बोल्नेको कुरा प्रस्ट बुझिएन । एकैछिनमा फेरि सोही नम्बरबाट फोन आयो ।

फोन गर्नेले धम्कीको स्वरमा सोझै भन्यो, ‘तपाईंको छोरा हाम्रो कब्जामा छ । ४० लाख लिएर आउनु । प्रहरीलाई खबर नगर्नु,’ सोमबार बिहान अपहरणकारीको खोजी भइरहेका बेला कान्तिपुरसँगको कुराकानीमा चमेलीले अघिल्लो साँझको घटना सुनाइन् । उनको स्वर रुँदारुँदै थाकेर भास्सिएको थियो । ‘खै के पो हुन्छ होला,’ उनले आत्तिएको स्वरमा सोधिन्, ‘के हुन्छ होला ?’
चमेली र रामकाजी प्रहरीसँगै राति १२ बजेसम्म खोजीमा जुटे । निसानको केही पत्तो नभएपछि कोठामा आए ।
पानी रोकिन थालेपछि हामी प्रहरीले चमेलीलाई लिएर गएको ठाउँ खोज्दै हिँड्यौं । तरकारी खेतीका कारण प्रसिद्धी कमाएको भक्तपुरको नगदेशमा एउटा विहार छ । त्यसैको तल्लो पाखामा तरकारी खेती छ । वडा नम्बर–९ स्थित श्याम लवटको भर्खरै खनेको जग वरिपरि झरीको पर्वाह नगरी सयौं स्थानीय भेला भएका थिए । पानी जमेको जगको खाल्डोबाट प्रहरीहरू घोप्टो परेका निसानलाई तानेर निकाल्दै थिए । अर्जेन्टिनाको जर्सी लगाएका निसानको आँतमा धुकधुकी थिएन । उनको मुखमा केही कोचिएजस्तो देखिन्थ्यो भने घाँटीमा सलजस्तो कपडा कसिएको देखिन्थ्यो । भेला भएका स्थानीयको मुखमा आश्चर्य र पीडा मिश्रित आवाज आइरहेको थियो । छोराको मृत देह देखेपछि चमेली आकाश फाट्ला झंै गरेर चिच्याइन् । उनको आँखाबाट घोप्टिएका आँसु आकाशबाट परेको पानीमा मिसिइरहेको थियो । उनलाई आफन्तले दुई पाखुरामा टेको दिएर उभ्याइरहेका थिए । तर चमेली आफूलाई धान्न सक्ने हालतमा थिइनन् ।
.......

अर्थात् यसको छोटकरी निश्कर्श:-

२०७५ श्रावण २० गते आइतबार साँझ पौने नौ बजेतिर प्रहरीलाई फोन आयो। अपहरणकारीले फिरौती रकम ४० लाख मागेको छ भन्ने ब्यहोराको। त्यसपछी प्रहरीले करिब २०० जनालाई विभिन्न टोलि बनाई बालक खोज्न थालियो। राती १२ बजेसम्म खोजियो तर भेटिएन। नभेटेपछि "अब आज धेरै राती भो, यो केस सफल भो भने त ठिक्कै हो तर सफल भएन भने पब्लिकलाई बेक्कारमा राती किन दु:ख दिने ? अब भोलि बिहान खोजौला" भनी निशान खड्काका मामा र आमालाई घरैमा लगेर छोडियो।

अदालतबाट अनुमति लिएर मात्रै फोन कल लोकेसन हेर्न मिल्ने प्रावधानविपरीत प्रहरीले आपतकालीन स्थिति भन्दै राति ११ नबज्दै अपहरणकारीको लोकेसन टेलिकम स्रोतबाट लिइसकेको थियो ।

भोलिपल्ट दिउँसो १२ बजे शव फेला पर्‍यो। करिब दिउँस १ बजेतिर महानगरीय प्रहरी अपराध महाशाखाले अपहरणपछि बालकको हत्या गरेर भागेका दुई जना मुठभेडमा मारिएको विज्ञप्ति जारी गरेको थियो । एसएसपी सिंहले सूर्यविनायक नगरपालिका–८ स्थित पाइलट बाबाको आश्रम नजिकको जंगल हुँदै भागिरहेका अपहरणकारीलाई पक्राउ गर्ने क्रममा दिउँस १ बजेतिर भएको मुठभेडमा अपहरणकारी मारिएको दाबी गरे ।

२.. स्थानिय प्रत्यक्ष दर्शीका नजरबाट:

- स्थानिय प्रत्यक्ष दर्शी तथा ती अपहरणकारी भनिएका ब्याक्तिको घरबेटी, वरतिर परतिरका छिमेकीको भने अलि फरक बयान छ। तिनका अनुसार -
आइतबार साँझ अपहरण भो। पौने नौबजे अपहरणकारीको अपहरणकारीको फोन आएछ। राती १२ बजेसम्म प्रहरीले यता उता खोजेछन। भोलि बिहान करिब ९ बजेतिर अपहरणकारी भनिएका ब्याक्तिको कोठामै दुई भ्यान सहित प्रहरी आए। करिब ११ बजेसम्म त्यहीँ कोठामै केरकार गर्‍यो।

त्यसपछि ती दुई युवाको अबस्था भुईमा खुट्टा टेक्ने स्थिति थिएन। ती दुबैलाई अङालो हालेर प्रहरीले लगेको प्रत्यक्ष दर्शीले देखे। त्यसको २ घन्टापछि घ्याम्पे डाडामा दोहोरो हानाहान हुँदा दुबै को ज्यान गएको कुरा अन्लाइनमा भाइरल हुन थाल्यो।
यसै एङ्गललाई नयाँ पत्रीका दैनिकले नि उजागर गर्न खोजेको देखिन्छ।

XxxxxxxxxxX

फिल्डमा देखिएको घटलाले के भन्छ ?

- दुबै एङ्गलबाट हेरेर मुल्याङ्कन गर्दा प्रहरीले बताएको अनुसार घटना घटेको हो भन्नलाई पर्याप्त आधार भेटिन्न। प्रहरीले बताए अनुसारअनुसार ती दुई युवा नै अपहरणकारी हुन् भन्नलाई पक्का आधार पनि भेटिन्न। प्रहरीले जेजस्तो बताएको छ सो अनुसार कुनै पनि घटनाको कनेक्सन मिल्दैन। प्रहरी आफैले भनेका कुराहरु नै एक अर्कामा बोरोधाभास छन् । जस्तो-

जस्तो राती नौ ११ बजे फोन ट्यापिङ गैसजिएको थियो भने रातभरमा पनि कसरी अपहरणकारीको नजिक पुग्न सकेन ? प्रहरीकै कुराकुराआन्न्र हो भने पनि २०७५ श्रावण २१ गते दिउँस १२ बजे बालकको शव उत्खनन गरियो र १ बजेतिर घ्याम्पपे डाडामा दोहोरो हानाहान भो। प्रहरीका कुरालाई आधार मान्ने हो व्हने बालकलाई माटोमा गाडेर भाग्न खोज्दै थिए त्यसैक्रममा इन्काउन्टर भो। राती नै बालकलाई मारिसकेको हुनुपर्छ भनी भनिएको छ। ल मानौ त्यहीँ कुरो पत्याउला रे तर बेलुका पैसा मागेर पुनः फोन समेत नगरेका ती अपहरणकारी भनिएका ब्यातिसङ्ग कुरा नै नभै प्रहरीलाई कसरी थाहा भो कि मृत बालक फलानो ठाउँमै गाडिएको छ भनेर ? फेरि कुनै समाचारमा चाहिँ ती युवाले एक्गोली नि नहानेको भन्ने कुरा पनि छ। खैर जे होस् जङ्गलमा दोहोरो हानाहान भएर ज्यान् जोगाई भाग्न खोज्दा ती अपहरणकारी भनिएका ब्याक्तिको खुट्टामा चप्पल अझै कसरी भैरहन सक्छ। साथै त्यसरी भागाभाग भएको बेलामा आफुलाई छ सात गोली लागिसक्दा पनि ती अपराधकारी भनी बताइएका ब्याक्तिको हातमा अझै पेअतोल रहिरहन केकसरी सम्भव छ? तस्बिर हेर्नुस् ....

यसरी थुप्रै प्रत्यक्ष दर्शीले देखेको अनुसारको कहानीमा एक ठाउँमा हैन थुप्रो ठाउँमा लूप होल देखिन्कछ ।

तर यो भान्दा अमिल्दो कुरा त के छ भने प्रहरीले बिहानै नौ बजे ती दुई ब्याक्तिको कोठामै आएर गरेर लगभग दुई घन्टा केरकार पछि अर्थात् अङ्गालो हाल्दै सादा पोसाकका प्रहरीले लगेको देख्ने प्रत्यक्ष दर्शी छन् । त्यसै घरका घरबेटी छन् । वरतिर परतिरका छिमेकाहरु छन् । यिनले प्रत्यक्ष लगेको देखेको भन्दैछन् भिडियोमा...

यो भिडियो हेर्नुस् ...

यसरी दुई ब्याक्तिलाई कोठाबाटै आखामा पट्टी बाधी लगेको हो भने पछि १ बजेतिर घ्याम्पे डाडामा कसरी मुठभेट हुन सम्भव छ ? यसबाट प्रष्ट हुन्छ प्रहरीले इन्काउन्टर हैन सङ्गै लगेर मारेर इन्काउन्टरको सिन् तैयार गरेको हो। त्यो सिन तैयार गर्न उसलाई ११ बजे कोठाबाट लगेर १ बजेसम्मको अवधी चाहिएको रहेछ। दुई भ्यान मा आएका प्रहरीलाई छक्याएर जङ्गलमा पुग्न सम्भव हुदैन तसर्थ त्यो इन्काउन्टर हैन मर्डर भन्ने कुरा १००% देखिन्छ। पछि भिडियो हेर्दा ती एक जनाको पेटमा छातीमा गोलि लागेको देख्न सकिन्छ। इन्कान्टर गर्न खोज्दा घुडा मुन्तिर हान्नुपर्ने हो पैला । तर यहाँ त छ सात गोली एकै जनालाई लागेको छ र घुडा भन्दा मुनि एउटा पनि गोली छैन।

प्रश्न यत्तिमै सक्किदैन। अपहरित भनिएका बालकका मामाको भनाई अनुसार ९ बजे ४० लाखको माग सहित फोन आयो। प्रहरीले अपहरणको सुचना पाएको समयदेखि राती १२ बजेसम्म सकृय भएर खिजेजस्तो देखाइएको छ। प्रहरीले यस्तो देखाउन खोजेको छ कि मानौ प्रहरी धुई पत्ताल खोज्दैछ। प्रहरीकै अनुसार राती ११ बजे नै कल लोकसेन पत्ता लाग्यो रे। त्यसो भा ११ बजे नै त्यो लोकेसनमा किन केन्द्रित भएर खोजिएन ?

प्रहरीलाई थाहा हुने बित्यिकै त्यसपछि रातको १२ बजेसम्म प्रहरीको भ्यानमा बसी भिभिन्न डाडामा खोजिएको भन्ने कुरा गरेका छन् । अब यहाँ अचम्मको कुरो छ। बालक अपहरण भनेर फिरौती रकम मागेको छ। यस्तो अवस्थामा त शन्स्कास्पद ब्याक्तिको डेरा घरमा गै खोज्ने जस्ता काम गर्नुपर्ने हो तर प्रहरीले त्यसो नगरी बाटो बाटो डाडा घुमाएको देखिन्छ । कुनै बाटो वा डाडामा बसेर त अपहरणकारीले फोन गर्दैन नै ।यो कुरा प्रहरीले बिझेरै पनि बालकका मामालाई आव्श्वस्त पार्न र प्रहरी खटिरहेको छ भन्ने पार्न रातको १२ सम्म गाडीमा हुइकाईरहे। उता अर्को तीन भ्यानमा त्यसै गरि हुईकाइयो भन्ने यिनको कुरा छ।

भिडियो हेर्नुस् ।

कल लोकेसन पत्ता ११ बजे नै लाग्यो भने रातभर अनिदो बसेर नखोजेर किन "अब राती भो, भोलि बिहान खोजौला.." भनेर अनुसंधान रोकियो ?

प्रहरीले सबैभन्दा शुरुमा कोको प्रती शङ्का छ भनेर हेर्छ। यदि कसै प्रति छैन भने त्यो दिनभरमा कोको सम्पर्कमा आए ? भन्ने सोध्नै पर्ने हो त्यसो हुँदा त्यो अपहरणकारी भनिएको ब्याक्ति जो दिउँसो निशान खड्काकै मम्मिलाई मोबाइल किन्दिन गएको थियो भनिएको छ। हो, त्यसलाई रातिनै समात्न अनेक प्रयत्न गर्नुपर्ने हो। तर प्रत्यक्ष दर्शी अनुसार बिहान ९ बजे ती अपहरणकारी भनिएका ब्याक्तिको कोठामा प्रहरी पुगेको थियो। त्यसो भए राती ११ बजेदेखि बिहान ९ सम्म को अवधी १० घण्टा कसरी लाग्यो ?कल लोकेसन पत्ता लागिसकेको ब्याक्तिलाई भेट्न प्रहरीलाई किन १० घण्टा लाग्यो ?

अपहरणकारी भनिएका ब्याक्ती त्यहीँका कोठा छेउकाले राती १२ बजेतिर मात्रै कोठामा आए भन्ने कुरो छ। त्यसो भए ती अपहरणकारीले अपहरण नै गरेका भए पैला बालकलाई कहाँ राखेर फोन गरे ? कोठामा १२ बजे आए भनेपछी उनिहरुले मारेकै भए नि जता मारे त्यत्तै छोडेर गाडेर भाग्नु पर्ने हो साधारणत। तर आफ्नै कोठाको छेउमा ल्याएर कसरी गाड्न पुगे ? ल मानौँ आफ्नै कोठा छेऊ नै ल्याएर मारेर पुरे भने पनि त्यत्ती गरीसकेपछी भोलि डर त हुनुपर्ने हो उनिहरुलाई। तर छेऊका कोठावालाकै कुरा मान्दा करिब नौ बजे मात्रै प्रहरी त्यहाँ आएको देखिन्छ। पैसाका लागि कसैलाई किड्न्याप गर्नु, र फिरौती रकम माग्नु। अनि फिरौती कसरी कतिबेला ल्याउने भन्ने बारे पुनः सम्पर्कमै नआउन चाहानु। फेरि फिरौतीका लागि प्रयुक्त मोबाइल सिम साथसाथै राख्नु। के यो पत्याउन लायक कुरा छ ?

ती अपहरणकारी भनिएका दुई जना मध्ये एक जना त एकपल्ट इराक र अर्कोचोटी अर्को देश गएर आइसकेको भन्ने बुझिन्छ मारिएका युवाको घरपरिवारलाई बुझ्दा। त्यसो हो भने देश बिदेश घुमेको ब्याक्तिलाई त्यत्ती पनि थाहा छैन कि फोन लोकेसन पत्ता लगाउदै प्रहरी हाम्रै कोठामा आउछन् भन्ने कुरा ? घटना भएको राती त लौ राती नै भैगयो रे तर भोलिपल्ट बिहान आठ नौबजेसम्म पनि कुनै हत्यारा आफ्नै कोठामा आरामले बसिरहन सक्छ ?

प्रहरीकै कुरा अनुसार बालकले चिनेकाले पछि बालकलाई जिबित छोड्दा आफ्नो नाम भन्दिने डरले राती नै मारेको हुनुपर्छ रे। त्यसो भा उनिहरुले यो अपहरणको योजना बनाउदा यो कुरा सोचेनन ? अपहरण गरीसकेपछि कहाँ बालक्लाई लाने ? कति पैसा माग्ने ? माग्दा पैसा बोकेर कहाँ आउन भन्ने ? जस्ता आधारभुत कुरा पनि सोच्न नसक्नेले अपहरण जस्तो घटनालाई अन्जाम दिने आट गर्न सक्छ ?

ल मानौं ती दुई युवाले नै मारे रे। त्यसो भा ती दुइ युवाको कोठामा ९ बजेदेखी ११ बजेसम्म केरकार गर्दा नि ती दुईले सत्य बताएनन् ? प्रोफेसनल होइन भनेपछी ती दुई युवाले घटना थाहा भएछ भन्ने डरले दस पन्द्रमिनेट मै कुरा बक्नु पर्ने हो । तर त्यस्तो भएको छैन। पुरै दुई घण्टा प्रहरीले केके गर्दै कोठामा समय बितायो ?

...

प्रश्न स्वयं बालकै आमातिर पनि तेर्सिन्छ।
उनले बारबार अन्तर्वार्तामा भनेकी छन् कि ती पैलादेखी चिनिएका युवा हुन् । आइरहने पसलमा खाइरहने युवा हुन् । चमेलीको चिया खाजा पसल साधारण खाल्को पसल हो। यो हेर्नुस् हजुरबा अहिले पसलमा छन् । पृष्ठभुमि हेर्नुस् ।

यस्तो साधारण पसलमा १३/१४ हजार उधारो त्यो पनि एक ब्याक्तिलाई दिईन्छ ? त्यो पनि २३/२४ बर्ष का केटाहरुलाईकेटाहरुलाई ? बडो अचम्म लाग्छ। जसले १३/१४ हजार आफैलाई दिनु छ हो उनैलाई आफ्नो बाबू सुम्पेर १०००/- रुपैयाँको मोबाइल किनेर आऊ भनेर छोडिन्छ ?

फेरि निशान खड्काकि आमाले प्रत्येक अन्तर्वार्तामा धाराप्रवाह शैलीले घटनाको बिस्तार लगाएकी छन् । प्रायः सप्पै लाई दिएको अन्तर्वार्ता एकै जस्तो एकै स्केलको आवाज जस्तो र शब्द पनि एक पछि अर्को एकै तरीकाले आएको भेटिन्छ।

दिउँस उनैसङ्ग मोबाइल किन्न गएको थियो र आफ्नै होटलमा दुई बोतल पिएर हिडेको थियो भने शुरुमै ती युवा प्रती आसङ्का गरेर ती युवालाइ खोज्न तोर सोच्नु पर्ने हो। तर यहाँ त रातभरी सम्म पनि ती युवालाई खोजिएको देखिदैन। अझ प्रहरीकै कुरा सुन्ने हो भने त १ बजे सम्म पनि ती युवालाई नभेटिएको र एक्कासि जङ्गलमा भेटेर इन्काउन्टर गरिएको अर्थले रीपोर्ट छ।

अर्को कुरा के पनि छ भने, अपहरणकारीले पुलिसलाई भनिस भने छोरोलाई जे पनि हुन्छ भनिसकेपछि आमाले आफ्ना आफन्तले छोरोको ज्यानलाई प्राथमिकता दिई सकेसम्म प्रहरीलाई भन्न नखोज्नुब्पर्ने सो साधारण तरिकाले हेर्दा । यद्यपि प्रहरीलैइप्रहरीलाई बताउनै हुन्न भन्ने मेरो आशय हैन तर छोराको ज्यानै खतरामा हुन्छ भने प्रहरीलाई खबर भन्न अलि समय लाग्नुपर्ने अलि हिच्किचाउनु पर्ने तर यहाँ त पौने नौ बजे कल आयो, ४० लाख चाइयो भनेर त्यस्कको १५ मिनेट पनि नबित्दै प्रहरीलाई इन्फम गराइसकिएको छ।

यो घटनाको दुई दिनपछि महानगरीय प्रहरी परिसर प्रमुखले अपराध नियन्त्रणमा कडा कारबाही चालिने भन्दै भासण ठोकेका छन् एक कार्यक्रममा ।

प्रहरी का अनुसार यो पैसाकै लागि गरिएको अपहरण थियो, तर चिनेको बालकले पछि पोल खोल्दिने भएकाले आत्तिएर बालकलाई मारियो भन्ने शैलीको निश्कर्श निकालेको देखिन्छ।

तर यसमा बुझ्नै पर्ने कुरो के छ भने पैसाका लागि अपहरण गर्छ भने कम्तिमा अपहरणकारीले त्यो परिवारसङ्ग केकती पैसा छ ? सो अलिअली थाहा पाएर मात्रै त्यसो गर्न सक्छ। तर यहाँ त ती दुई युवा पाच बर्ष भन्दा बढिका चिनारी थिए। यिनलाई थाहा हुनुपर्ने हो साधारण चिया नास्ता पसल चलाउने मान्छेसङ्ग दुई चार्लाख निकाल्न पनि गाह्रो छ त्यसो भए किन ४० लाख माग गरियो ? फेरि पैसाकै लागि अपहरण गर्ने मनसाय हो भने एक पल्ट रकम माग गरेपछी पुनः सम्पर्कमा आउन खोज्नु पर्ने हो तर फेरि फोनै ननआएको देखिन्छ। विभिन्न कारणले बालकलाई मार्नै पर्ने परिस्थिति सिर्जना भएर ती दुई युवाले मारे पनि पैसका लागि अपहरण गरेको मान्छेले बच्चा जिउदै छ भन्दै पैसा कसरी पाइन्छ सो बुद्धि लगाउनु पर्ने हो तर यहाँ त स्वीच अप गरेर बसेको तथ्य छ। फेरि दिउँस १०००/- रुपैयाँको अअफैले मोबाइल किनिदिएको परिवार सङ्ग ४० लाख हुन्छ भन्ने दिमागले सोच्न सक्छ ? तसर्थ यो पैसाका लागि गरिएको अपहरण थिएन। कुनै पनि तर्कले पैसा पाउनका लागि गरिएको भन्ने कुरालाई पुष्टि गर्न सक्दैन।

के रीसीबीका कारण हो त ? त्यो पनि होइन। किनकी रीसीबी हो भने चुप्प लागेर बालकलाई मारेर फालिन्थ्यो। नाकी अपहरण भन्न्दै सुइको दिइन्थ्यो।

पैसाका लागि पनि हैन, रीसीबी पनि होइन भनेपछी आखिर कारण के हो त ?

अब कुरा प्रष्ट हुँदै आउँछ। त्यो घटनामा यदि सम्लग्न नै थिए भने पनि ती दुई युवाभन्दा माथी अरु कोईथियो जो चाहादैनथ्यो यो रिस्क लिन त्यसैले उसले सारा घटनाको दोष ती दुबैलाई मात्रै हुने गरि प्लट तैयार गर्‍यो। त्यो घटनामा ती युवा सम्लग्न थिए भने यदि उनिहरुलाई यति सम्म्म निश्चिन्त पारिएको थियो कि आएर आफ्नै कोठामा बिहान नौ बजेसम्म आरामले सुतेका थिए। अर्थात निक्कै हाइकमाण्डबात उसलाई निश्चिन्त पाइएको थियो यदि मतियार हुन्थे भने।

अर्को पक्ष के पनि छ भने ती दुई युवा बेलुका १२ बजे मात्रै आफ्नो कोठामा फिरेका थिए । यसको मतलब तिनिहरुले नै बालकलाई गायब गरेका थिए भन्ने पक्का गर्न सकिन्न। ती दुईले मात्रै त्यो काम गरेकै हो भने त्यो बालकलाई मारीसकेपछी आफू वच्न कुनै न कुनै प्रयास गरेको हुनुपर्ने हो। त्यत्रो काण्ड गरेर आएपछी कुनै ब्याक्ती कसरी लुगा जुत्ता धोएर आरामले बिहान नौ बजेसम्म त्यहीँ कोठामा बसीरहन सक्छ ?

ती दुई युवा रातको १२ बजे आएर गाइगुई गरेको कुरा छिमेकीले बताएका छन् । जुत्ता लुगा धोएको पनि भन्ने कुरा छ। उनिहरुले नै मारेको भए पनि पुलिसले नथापाउला भनेर कोठामै बसे रे त्यसो हो भने पुलिसलाई इन्काउन्टर गर्न किन हतार हुन्थ्यो ? पैला सप्पै प्रमाड सहित बयान बकाउने थियो र पछि कुनै दिन जेल सार्दा भिडन्तमा मारिए भनीदिन सक्थे ।तर त्यसस्सो भएन र हैन पनि।

घरबेटीको कुरा बुझ्दा ती अपहरणकारी भनी मारिएका युवाको व्यबहार निक्कै राम्रो थियो। जे भन्यो त्यै काम गरिदिने। कसैलाई नाईनास्ती गर्न नसक्ने। सबैसङ्ग राम्रो बोल्ने। यसैको फाइदा उठाएर यो साराको ग्राण्ड डिजायन कर्ताले अनेक बहाना गरेर कतै यी दुई युवालाई नै त्यो खाल्डो खन्न त लाएन ? पेन्टरका लागि मजदुरी गर्ने केटाहरुलाई "म पाँच छ हजार दिन्छु, यत्ती खाल्टो खन्देऊ न !!" भन्नेर प्रस्ताब आए सजिलै तिनले खाल्डो खन्देलान। अब प्रश्न आउँछ रातीराती खाल्डो किन खन्ने ?

कन्भिन्स गराउनका लागि जे पनि भन्दिन सकिन्छ जस्तो- मेरो घरको प्यारो कुकुर थ्यो त्यो मर्‍यो, त्यसलाई गाड्ने ठाउँ छैन। कतै गाड्नु पर्‍यो भनेर प्रश्न गरे ती युवा स्वयम ले "हाम्रो घरबेटीको घरको जग बनाइसकेका छन। त्यसैमा गाड्दिए थाहै हुन्न पछि त पुरी जान्छ" यो परिस्थितिको सम्भावना कत्तिको रहन्छ ? सोच्ने जिम्मा पाठकलाई नै छोडेँँ मैले।

तसर्थ सारा कुरालाई केलाउदा कारण केबल दुईदुईटा हुन सक्छन्:-

१..

प्रहरीले आफ्नो हिरोइजम देखाउनका लागि सारा घटना घटायो र त्यसको दोष ती दुई युवाको टाउकोमा थुपरिदियो र अन्तमा इन्काउन्टरमा ती दुबै मारिए भनेर च्याप्टर क्लोज्ड गर्ने र वाहवाही कमाउने लक्ष्य ।

२.. आमाको बारेमा वा अरु कोइकसैका बारेमा त्यो बालकले त्यस्तो कुरा थाहा पाएको थियो, जुन कुरो बाहिर नआउनुमै उचित हुनेमा कोहि शतर्क थियो। त्यसैले प्रहरीसङ्ग मिलेर यो काण्डको रचना गर्‍यो र यता प्रहरीलाई नि हिरोइज्म मिल्यो। उता 'त्यो विशेष ब्याक्तीको' राज राजमै रहिरहने भो।

यस आलेख तैयार पार्दा सङ्कलित भिडियो क्लिप जहाँ सप्पै एकै ठाउमा राखिएको छ।

थप भिडियो क्लिपहरु:-

समाप्त

............

Monday, July 30, 2018

अदभूत बालक EXPOSSED !!

अदभूत बालक EXPOSSED !!

नोट: यो लेख कुनै रमाइलोका लागि या टाइम पास'का लागि लेखिएको लेख हैन, त्यसैले पाठकलाई मेरो बिनम्र आग्रह छ् कि तपाईंसङ्ग कम्तिमा एक घण्टा समय छ भने मात्रै यो लेख पढ्न थाल्नु होला। अन्यथा तपाईंले माथिको अलिकती पढेर धारणा बनाउनु हुनेछ, जुन तपाईंकै लागि घातक छ। रबी लामिछने उपर या मेर उपर आग्रह पुर्वाग्रह कै नराखी पुरा लेख पढिसक्नुस् पहिला। त्यसपछी तपाईंको प्रतिकृया स्विकार्य छ यो पङ्तिकारलाई ।

सन् १९२७/२८ तिर टेलिभिजनको उत्पत्ति भएको हो। यसको उत्पतिको शुरवातमै यस्लाई 'इडियट बकस' को उपमा मिलेको थियो। 'इडियट बकस' यश अर्थमा कि यसले दर्शकलाई यसरी लठ्याउछ कि ऊ घन्टौंसम्म पनि 'ट्वाँँ परेर' हेरीरहन्छ। अथवा यसो भनौं यसले मानिसलाई घन्टौंसम्म पनि त्यसैमा भुलाइरहने सामर्थ्य राख्छ। टेलिभिजन हेरीरहुन्ज्जेल मानिस वास्तविक जिबनलाई भुलेर त्यही 'चल दृश्य' को दुनियाँमा मग्न हुन्छ। लामो समयको सङ्गैको बसाइका कारण मानिसले के ठान्दै जान्छ भने-" TV मा जेजे देखिएका छन् र देखाइन्छन ती सारा सत्य हुन्" तर वास्तविकता त्यस्तो छैन र होइन पनि।

मिडियाको प्रवृत्तिका सम्बन्धमा एउटा भनाई प्रख्यात छ-Media show us what they want । यो भनाई TV, पत्रपत्रिका, रेडियो लगायतका सबै सञ्चार माध्यममा फिट हुन्छ। अझ टेलिभिजनको भुमिकालाई व्यंग्य गर्दै यो तलको तस्बिर मार्फत दिन खोजिएको सन्देश लाखौं शब्दले पनि बुझाउन सकिन्न, बस् यो एक तस्बिर काफी छ।

जब सञ्चार माध्यम कुनै ब्यापारीको हातमा पुग्छ, तब उसले त्यसलाई उसैको अनुरुप प्रयोग गर्न थाल्छ। झन यो पुजीवादी अर्थतन्त्रले गाजेको यो बिश्वमा कयौं पटक सञ्चारकर्मीले समाचार खोज्दैनन, बरु बनाउँछ। चार बाइ पाँच फुटको कोठामा बसेर बिश्व भ्रमण गरेको फीचर तैयार पारिदिन्छ। अनि हामी पाठक दर्शक श्रोता ? " वाह !! क्या भ्रमण छ !! क्या छ !!" भन्दै मख्ख पर्दै बस्छौं।

झन अहिले त अन्लाइनको जमाना छ। प्रत्येक जसोको हातहातमा 'स्मार्ट फोन' छ। भलै त्यो मान्छे स्मार्ट होस् नहोस् उसको हातमा स्मार्ट फोन हुनै परेको छ। ईन्टरनेटको सर्बशुलभता र प्राविधिको बिकासले गर्दा आज प्रत्येक ब्याक्तिको एउटा औंलामा संसार अटाएको छ। सारा सुचना जानकारी तथ्य तथ्यांक औंला चलाएका भरमा पाउन सकिन्छ। तर हामीले के पनि याद गरीरहनु पर्छ भने तीब्र प्रतिस्पर्धाको यो जमानामा हामीले प्राप्त गरेका सप्पै सुचना जानकारी सत्य नै हुन भनी कुनै ग्यारेन्टी गर्न सकिन्न । त्यसैले सुचनाको श्रोतलाई क्रस चेक गर्न सक्ने खुबी प्रत्येक पाठक दर्शकमा पनि हुनै पर्छ। पत्रकारीता गर्छु भन्नेहरुका लागि त मेरुदण्ड नै भै गो त्यो। तीब्र प्रतिस्पर्धाको यो जमानामा सप्पैलाई अरुभन्दा आफू अगाडि जानुछ। अरु भन्दा आफू पैले अघि पुग्नुछ, आफुलाई दुनियाँसामु चिनाउनु छ। अझ अहिले चलेको भाषामा भन्नू पर्दा आफु 'भाइरल' हुनुछ ।

भाइरल भन्ने शब्दले मलाई याद दिलायो- अहो म यो लेखमा अहिले भाइरल भैरहेका बालक अबिरल पोखरेलको बारेमा पो लेख्छु भन्दै थिएँँ। केके केके गन्थन गर्न पुगेछु। तर तपाईं पाठक ठुक्क हुनुस यो यस्तो गन्थन मन्थनले यो लेखको प्लट तैयार गर्ने काम गर्छ/गर्नेछ।

अहिले भाइरल हुन् कुनै महान काम गर्नै पर्दैन, बस् अरु भन्दा केही फरक गरीदिनुस। कै एक्स्ट्रा गरिदिनुस। तपाईं कन्फम भाइरल- नत्र भरतकी ढिन्चक पुजालाई हेर्नुस् । उनका भिडियो गित अहिले लाखौंले हेरीरहेका छन् । उनले राम्रो गाएर हैन, नराम्रो गाएर हो। उनको भद्दा स्वर सुन्नै लागि दर्शक उनका भिडियो हेर्छन् र उनलाई त के छ ? उनको भिडियो हेरीएका आधारमा youtube ले डलर दिएकै छ। त्यसैले तपाईंले के बुझ्नुपर्छ भने आजभोलि जेजति कुरा 'भाइरल हुन्छन् ट्रेन्डिङ्ग्मा आउछन ती सप्पै सत्य होइनन् । यथार्थ होईन। कति सत्य होलान तर सबै सत्य नहुन सक्छन् तसर्थ तपाईंले विभिन्न श्रोत मार्फत सो तथ्य जानकारी कुरोको पुष्टि गर्नु भयो भने तपाईं गलत जान्कारी बाट बच्न सक्नुहुन्छ।

एकचोटी भाइरल भैसकेको ब्याक्ती वा भनौ ट्रेन्डिङमा आइसकेको ब्याक्तिमा एक किसिमको नजानिदो घमण्ड पैदा हुँदो रहेछ। त्यो घम्ण्ड सही ठाउँमा लगाए र लागे त ठिक्कै हुन्छ तर कहिलेकाही त्यसैले उसको यो भन्दा अघि गरेको त्याग समर्पणको सफेद ब्याक्तित्वमा कालो दाग लगाइदिन्छ। आफू भाइरल हुने रेसमा हिडेको ब्याक्तिमा "मै एक्लो ब्याक्ति मात्रै सही हुँ, मैले सोचेको देखेको कुरा मात्रै सत्य हो, बाँकीका कुरा हावा हुन्" भन्ने सोच हुन्छ। त्यही सोचले उसलाई आवश्यकता भन्दा ज्यादा उफार्छ। कहिलेकाई त्यो उफ्र्याइले निक्कै माथी लगेर भुईमै झारिदिन रत्तिभर बेर लाउदैन। नचाहिदो कुरामा र आफुले गहिरो गरि नजानेको कुरामा आवश्यक्ता भन्दा ज्यादा उफृदै हिड्यो भने के हुन्छ ? भन्ने कुराको पछिल्लो उदाहरण हाम्रा Rabi Lamichhane भएका छन् । उनले उनको कार्यक्रम सिधाकुरा जनतासङ्गको एपिसोड २५० मा "एउटा अद्भुत बालक आफुले फेला पारेको र त्यो बालक को अद्भुत शक्तिले दुनियाँमा नाम राख्ने" भन्दै एउटा ११ बर्षका बालकलाई प्रस्तुत गरेका थिए। ती बालकले आँखामा पट्टि बाँधेरै रङ्ग पहिचान गर्ने, मोबाइलका स्क्रीनमा देखिएका कुरा छामेरै पत्ता लाउन सक्ने, लेखेको पढ्न सक्ने जस्ता कुरा गरेको 'लाइभ' देखाइयो।

ती बालक अविरल पोखरेलको त्यस्तो अद्भुत भनिएको प्रतिभा देखेर सारा नेपाली तीन छक्क परे । यो पङ्तिकार पनि त्यै ड्याङको मुला न पर्‍यो। सो प्रतिभा हेरीसकेपछी मख्ख पर्‍यो/छक्क पर्‍यो शुरुआतमा अद्भुत नै लाग्यो तर बुझ्दै र अनुसन्धान गर्दै जादा दुनियाँलाई 'एक्पोज्ड' गर्ने रवि लामिछाने यो पल्ट आफै 'एक्स्पोज्ड' भएको निश्कर्श निकालिइयो । प्रारम्भिक खोज अनुसन्धानकै क्रममा यो पङ्तिकारको हातमा यस्ता यस्ता मजबुत तर्कहरु फेला परे के त्यत्तिबेलै पक्का भइयो कि त्यो बालक कुनै अद्भुत शक्ति भएको बालक हैन, बस् उसले एउटा टृक जानेको छ र त्यो ट्रीकको अभ्यास यति निपुण भएर गरीसकेको छ कि प्रायः सबैलाई उसले मात खुवाइदिन सक्छ। त्यसैले यो कान्डमा रवि लामिछानेले सकेसम्म चाडैं उनको गल्ती महसुस गरि उनले सार्वजनिक रुपमा आम माफी मागे उनकै ब्याक्तित्व उचो हुन्थ्यो। उनैलाई फाइदा हुन्थथ्यो भन्ने हेतुले यो पङ्तिकारले यथेस्ट प्रमाण सहित उनको कार्यक्रमको मेल आइडीमा मेल पठाइदिएँँ। त्यो मेलको कुनै रेस्पोन्स नभएपछी news 24 Tv को कार्यकलयमै दुई पटक त्यस बालकको अस्लियत यस्तो हो भन्ने आशयले ध्यानाकर्षण गराएँँ तर त्यहाँबाट नि कुनै रेस्पोन्स आएन। त्यसपछी रवि लामिछानेलाई भेटेरै यसका बारेमा असली कुरा बताउछु भनी उनको टीमसङ्ग फोन सम्पर्क गरेँ । चार पटक सम्म फोन सम्पर्क हुँदा समेत उनको टीमले मेरो कुरा सुन्न चाहेन। त्यसपछि "भिरबाट खस्ने गोरुलाई राम राम भन्न सकिन्छ, काँँध धाप्न सकिन्न" भन्ने उखान सम्झिएँ र आफ्नै पाराले अध्यन अनुसन्धान थालेँँ।
यो अनुसन्धानका क्रममा हाल्सम्म youtube मा उपलब्ध अबिरल पोखरेलका सबै अन्तर्वार्तालाई सूक्ष्म ढङ्गले केलाइएको हो। त्यहाँ उपलब्ध १५/१६ भिडियोबाट प्रत्येक भिडियोलाई बिचबिचमा रोक्दै स्कृन सट लिइएको हो। त्यसरी स्कृन सट लिइएको फोटोको सङ्ख्या लगभग साढे ५०० जति हुन आयो। ती सबै फोटो र भिडियो क्लिपलाई विश्लेषण गरि यो निस्कर्शमा पुगिएको हो। यसै लेखको तल पढ्दै जादा तपाईंले बिचबिचमा भिडियो क्लिप पनि पाउनु हुनेछ। ती भिडियो क्लिप रोलक्रम अनुसार हेर्दै जानुहोला। अन्यथा कुरा त्यत्ती स्पष्ट बुझिन्न जति बुझ्नुपर्ने हो। यसै लेखको तल एक भिडियोमा करिब २०० फोटोलाई कलेक्सन गरि एउटा भिडियो क्लिप बनाइएको छ, लेख पढ्दै जादा ती हेर्दै जानुहोला।

ती बालक केकति कारणले "अदभूत शक्ति भएका बालक होइनन््" भन्ने कुरो त सप्रमाण भन्दै गैनेछ तर त्यो भन्दा पैला यी दस तस्बिर हेर्नुस् जुन उनै बालकले दिएका भिभिन्न अन्तर्वार्ताबाट स्कृन सट हान्दै लिइएको हो।

यो विषय नै यस्तो छ कि यसमा शब्द र अक्षरद्वारा भन्नू भन्दा पनि सोझै भिडियो मार्फत बुझाउदा बढी स्पष्ट बुझाउन सकिन्छ।

यी अद्भुत भनिएका बालकले बालकले आँखा छोपेको पट्टिको तलबाट हेर्छन् हेर्छन् भन्दा तपाईंलाई बिश्वास नलाग्ला । तर सत्य यही हो। अब तपाईं पत्याउनुस नपत्याउनुस तपाईंको कुरो भो तर यहाँ उल्लेखित तर्क प्रमाणलाई नजरअन्दाज गर्न के तपाईं सक्नुहुन्छ ?

सामान्यतया हामी के सोचिरहेका हुन्छौं भने रुमालले आखामा पट्टि बाधे हामी कै देख्न सक्दैनौं । तर सत्य त्यस्तो हैन। मानिसको अनुहारको बनावट नै केही त्यस्तो किसिमको हुन्छ कि अलिअली मिलाएर पट्टि बाधियो भने र अलिअलि अभ्यास गरियो भने तपाईंले पनि दुई मिनेटमै त्यो तरिका थाहा पाउन सक्नुहुन्छ। यो तलको तस्वीर हेर्नुस् । यसमा मान्छेको अनुहारको बनावट र आखामा रुमाल/पट्टी बाध्दा पनि कसरी देख्न सकिन्छ भन्ने कुरो चित्रद्वारा बुझाउन खोजिएको छ।

यो पनि हेर्नुस्

माथी चित्रमा pink रङको लाइन जुन छन् हो त्यो रेखा भएर पट्टि बाधिएको अबव्स्थामा पनि देख्न सकिन्छ। तर त्यसरी हेर्नका लागि दुई शर्त छन्:
१..हेरीने चिजबस्तु छातिभन्दा तलै हुनुपर्छ ।
२.. हेरीने चिजबस्तु छातिभन्दा तल नभए मुहार आकाशतिर फर्काएर हेर्नू पर्छ।

तपाईंले यहाँ भएका तस्बिर र भिडियोमा यी दुई शर्तलाई प्रयोग गर्दै गरेको प्रत्यक्ष देख्नुहुनेछ।

यो प्रक्रियामा आफुलाई सहज होस भन्नका लागि आफ्नो मुखलाई यता उता बङ्याएर हेरीरहनु पर्ने हुन्छ ताकी नाक र गालाको उँचो भागबिच हुने खाल्डो जहाँबाट आँखा र बस्तु बिचको सोझो लाइन बन्छ, हो त्यो लाइन सधै बनिरहोस।

यो भिडियो हेर्नुस् जहाँ यी हाम्रा अदभूत बालकलाई त्यो खैरो कार्ड को रङ्ग पत्ता लगाउन गाह्रो भएको छ किनकी प्रस्तोताले उनको छातीभन्दा माथी राखिदिन्छिन। तर यी बालक चलाख छन् नथापाएझै गरि उनको हात झन झन तल झार्न खोज्छन ताकी पट्टिको तलबाट कार्ड सहजै देख्न सकियोस। अर्को पटक देखि भने दर्शकलाई शङ्का नहोस भन्नका लागि पैला कार्डलाई तल तिर लगेर छिट्छिटो रङ्ग थाहा पाउँछन् र त्यसपछी कार्डलाई माथि लगेर छामेजस्तो गर्छन् । यसो गर्दा उनको काम पनि बन्यो दर्शकलाई कार्ड माथी लगेर छाम्दा नि थाहा पायो भन्ने भ्रभ्रम रैरहन्छ।

तर त्यसरी बल गरेर हेर्दा हेर्दा आँँखालाई बढि नै बल पर्ने भएकाले पछी आँखाको पट्टी खोलिसकेपछि एक्छिन आँखालाई आराम दिन आँखा मिच्नै पर्ने हुन्छ।

यो भिडियो हेर्नुस जहाँ ती बालक उनको कथित अदभूत शक्ति प्रदर्शन गरीसकेपछी अँखा मिचिमिची आराम गर्दै छन्

यो अर्को अन्तर्वार्तामा पनि आँखा मिच्दै छन् भिडियो हेर्नुस्

तर थुप्रै मित्रहरुलाई लाग्दो हो रुवा पैला आखामा राखेर पट्टी बाध्दा त आँखा नदेखिनु पर्ने हो तर त्यो बालकले आखामा रुवा राखेर पनि कसरी देख्छ ?। हो यसका लागि पनि अर्को अर्को एउटा ट्रीक छ। त्यो ट्रीक भनेको के हो भने शुरुमा सबैलाई देखाउनदेखाउनलाई आखामा लगेर रुवाले छोप्ने। तर जब आँखा माथी पट्टी लगाउने क्रम शुरु हुन्छ तब उसको हातलाई रुमालले छेकिसकेको हुन्छ हो त्यहीबेला त्यो रुवालाई नाकको डाडीको ओरालो भागभन्दा पर गालाको अर्को कुनातिर ठेल्दिने र हात निकाल्ने। यसो गर्दा रुवा लगाको जस्तो पनि भो अनि आफुलाई रुमालको तलबाट हेर्न पनि पहिलाको झै सम्भव भो।

यी तलको तस्वीर हेर्नुस।

यो भिडियो हेर्नुस् कसरी रुवा पन्छाउदै छन् हाम्रा अदभूत बालक 😀😁😀

यी हाम्रा अदभुत बालकले त्यसरी पट्टीको तलबाट हेर्दा एउटै अन्तर्वार्तामा सयांै चोटि मुख बिगारेको पाइयो। भिबिन्न अन्तर्वार्तामा उनले आखाको पट्टिको तल्लो भाग जुन नाक र गालाको खाल्डोको भाग होहो, हो त्यहाँ बाट हेर्दा कस्तो हाऊभाऊ पार्छन् यहाँ हेर्नुस् यो भिडियोमा।

यश भिडियोमा करिब २०० त्यस्ता फोटो समेटिएको छ।

यी सबै प्रमाणहरुलाई एकै ठाउमा राखी यो भिडियो तैयार पारिएको छ ।

२५ मिनेटको यो भिडियो हेर्नुस् ।

.................

निचोड:

१.. ती बालकले आँखा छोपेको पट्टिको तलबाट हेर्छन् ।

२.. त्यसरी हेर्नका लागि हेर्नुपर्ने चिज छातीभन्दा तल राख्न खोज्छन् ।

३..त्यो गर्न नसके आफ्नो अनुहारलाई हल्का आकाशतिर फर्काएर त्यो बस्तु हेर्छन् ।

४.. यो प्रकृयामा सहज होस् भनेर उनको मुखलाई यता उता बङ्याएर नाक र गालाको उँचो भागबिच हुने खाल्डो बनाइरहन खोज्छन।

५.. त्यसरी हेर्दा हेर्दा आँँखामा बल पर्ने भएकाले पछी आँखाको पट्टी खोलिसकेपछि एक्छिन आँखालाई आराम दिन आँखा मिच्छन।

६.. रुवा लगाएर पट्टि बान्दा खेरी पट्टि बान्दा बान्दै उनले रुवालाई गालाको एकातिर त्यो रुवालाई धकेलिदिन्छन ताकी नाकको डाडीको तल्लो भागबाट देख्न रुवाले बाधा नपारोस ।

तरिका यत्ती हो। ट्रीक यत्ती हो। अदभूत शक्ति भन्नू बस् यत्तिको दिमाग र कन्फिडेन्ट्ली गर्न सक्ने अभ्यास हुनुपर्छ । त्यसपछि तपाईंमा पनि अदभूत शक्ति आएको हुनेछ। 😀😁😀

अद्भुत बालकको काण्ड शुरु भएको आज पन्द्र सोह्र दिन भैसकेको छ। यो अबधिमा १५/१६ भन्दा बढी अन्तर्वार्ता प्रसारण भैसके ती बालकको, तर कसैले पनि अलि फरक तरिकाले ती बालकलाई परिक्षण गरौँ भनेर सोचेनन्। अझैसम्म सोचेका छैनन्। नेपालका प्राय: सबै अन्लाइन मिडियाहरु एकै चोटि एउटै भड्खालोमा जाक्किने लक्षण देख्दै छु म। त्यो भड्खालो अब धेरै दुर छैन।

अब यो काण्ड सङ्सङै अर्को कुरा पनि आएको छ । त्यो के हो भने सामाजिक सन्जाल फेसबुक र Youtube मा अहिले बडो जोडदार रुपमा "mid-brain activatation" का बारेमा कुरा उठ्न थालेको छ।

Rabi Lamichhane को सिधाकुरा जनतासङ्गको २५० औं भागमा अविरल पोखरेलको प्रस्तुति देखिसकेपछी थुप्रै नेपालीहरु अहिले 'मिड ब्रेन एक्टिभेसन क्लास' खोज्दै हिँड्न थालेका छन्। आखिर कुन अभिभावकले नचाहला आफ्नो बालकमा त्यस्तो शक्ति नजागोस् भनेर ? सबैले चाहान्छन्। त्यो कार्यक्रमको Youtube भिडियोकै तल हजारौं कमेन्ट मध्य सय डेढसय कमेन्टमा "यो बालकले गरेको कुरा कुनै आश्चर्य हैन, जुन बालकले नि गर्न सक्छ, हाम्रो इन्स्टिच्युटमा हामीले थुप्रै बालकमा त्यस्तो शक्ति जगाइदिएका छौँ, तपाईंका साना बालबालिका भए सम्पर्क गर्नुस् नम्बर ९८.............." भनी लेखेको भेटियो। त्यसरी दिइएको नम्बरमा यो पङ्तिकारले बच्चाको बाबू भए जसरी कुरा गर्दा "केबल दुई दिनमै आँखामा पट्टि बाँधेर तपाईंको छोरालाई रङ चिन्ने, र किताब पढ्ने बनाइदिन्छौँ, ग्यारेन्टी भो !" भन्दै ती इन्स्िटच्युट सन्चालकले जतिसक्दो चाडो तपाईंको छोरालाई ल्याउनुस भने। तिर्नु पर्ने रकम कति हो ? भनेर सोध्दा ३ मैने कोर्स हो, हप्ताको दुई दिन हुन्छ, दिनको एकडेढ घण्टा । तिर्नुपर्ने मूल्य कति भनेर सोध्दा ३०,०००/- रे। यीनले दावा गरेका छन् कि नेपालमा यो 'क्लास' चलाउने उनि नै पहिलो ब्याक्ति हुन् । यिनले आफ्नो इन्स्िटच्युटको पर्चा समेत फेसबुकका विभिन्न पोस्टका कमेन्टमा हाल्दिइरहदा रैछ्न। (उनिसङ्ग गरिएको १५ मिनेट कुराकानीको कल रेकर्ड सुरक्षीत छ मसङ्ग, कसैले उनलाई कन्ट्याक्ट् गर्न चाहे नम्बर पनि छ )

केटाकेटीको मस्तिष्क बिकासका निम्ति उनिहरुलाई खेलाउँदै पढाउने हुर्काउने शैलीको शिसु क्लास चलाएको त देखिएकै हो तर जस्तो सुकै बालकलाई ल्याए पनि केबल दुई दिनमै आँखामा पट्टि बानी किताब पढ्न सक्ने बनाउने क्लास पनि हुन्छ भन्दा अचम्म लाग्यो। यो पङ्तिकारले "मलाई अरु कुरा चाइएन, मेरो छोरोले आँखामा पट्टि बानेर पढ्न सक्ने हुनुपर्‍यो भन्दा ३०,०००/- तिर्नुस दुई दिनमै ग्यारेन्टीका साथ सिकाइदिन्छु" रे। अब नाजाने कति नेपालीहरू यी यस्ता इन्सस्चिट्युटको फन्दामा पर्ने हुन् !!

यसरी नै भारतमा तीन चार बर्ष अघि 'mid -brain scam' चलेको रहेछ। त्यहाँ त्यो scam एक डेढ बर्षसम्म चल्दा नि कसैले थाहा पाएनन्। त्यो समयावधि भर राष्ट्रिय टेलिभिजनका अनेक एपिसोडमा त्यस्ता बालबालिकालाई ल्याई शक्ति प्रदर्शन गरियो। पछि एक डाक्टर साहबले कार्यक्रममै उपस्तिथित भएर यो काण्डको पर्दाफास गरेका थिए। त्यसपछि मात्रै त्यहाँका मान्छेको आँखा खुलेको थ्यो। त्यसबेला त्याहाँ प्रती विद्यार्थी ६ हजारदेखी २० हजार लिइन्थ्यो भन्ने खबर भारतका र्राष्ट्रिय दैनिकमै पढ्न पाइन्छ। अहिले पनि 'आर्काइभ'मा ती समाचार सुरक्षीत छन् । अलिकति मेहनत गर्नेले ती समाचार खोजेर पढ्दा भो।

मलाई अचम्म लाग्छ Rabi Lamichhane जस्ता पत्रकार त्यस्ता बालकको प्रभावमा कसरी पुगे ? रवि लामिछाने पैसामा बिक्ने मान्छे हैनन्। "रवि लामिछाने पौसामा बिकेका हुन्" भन्दै कोई बोल्यो भने मैँँ त्यसो बोल्नेको प्रतिवादमा उत्रिन्छु किनकी रवि लामिछाने मेरा पनि 'आइडल पर्सन' हुन्। त्यस्ता ब्याक्तीका बारेमा कसैले जेपायो त्यही बोले मै 'डिफेनन्स' गर्छु। तर यहाँ यो अदभूत बालकको कान्डमा रवि लामिछाने कसरी त्यस्ता बालकबाट प्रभावित भए ? बडो अचम्म लाग्छ।

रवि लामिछानेको कार्यक्रममा अनेक 'इस्यु' हुन्छन्, ती सप्पै 'इस्स्यु'का सम्बन्धमा उहाँ आफैले निरिक्षण गर्न अवश्य भ्याउनुहुन्न र भ्याउने कुरो पनि भएन , तसर्थ उहाँको टीमको कुनै सदस्यले ती बालकको निरीक्षण गरेकै होलान् भन्ने लाग्छ। यस्ता कान्डको बारेमा 'डिटेल'मा थाहा नभएको मान्छेलाई त्यस्ता बालकले सजिलै प्रभावित पार्छन्। हामी सोझो पाराले बुझिराखेका हुन्छौं तर त्यस्ता बालकले बाङ्गो गरि झुक्याइरहेका हुन्छन् । यहाँ यो सन्दर्भमा पनि त्यै भएको हुनुपर्छ।

र्राष्ट्रिय स्तरमा निक्कै प्रसंशिनय काम गरिरहेका रवि लामिछानेलाई फसाउने प्लान त हैन यो ? यो प्रश्नले पङ्तिकारलाई ठुङ्गिरह्यो। त्यसपछी news 24 TV को कार्यलयमा फोन गरि ध्यानाकर्षण गर्ने प्रयत्न गरेँ। त्यहाँ कसैले यस्ता कुरा सुन्न चाहेनन्। अनेक चोटि प्रयास गरेपछि रवि लामिछनेकै टीममा काम गर्ने एक जनासङ्ग कुरा भो। उनले पनि मेरो कुरालाई वास्ता गरेनन्। रवि लामिछानेको कार्यक्रमको 'मेल आइडी'मा समेत त्यो बालकले आँखामा पट्टि बाँधेर पनि साइड साइडबाट कसरी देखिरहेको छ भन्ने कुरालाई मज्जाले बुझाएर भिडियो समेत 'एटेच' गराई पठाएँ। मेरो 'मेल'को रेस्पोन्स' आएन। हुन पनि हो हामी जस्ताको 'मेल' हेर्नू नै किन पर्‍यो र ?

रवी लामिछानेको टीमका कुनै सदश्यले त्यो मेल हेरेर पनि रद्दीको टोकरीमा पो फ्याक्किदिए होलान्। यसमा मलाई भन्नू कै छैन।

रवि लामिछानेको सो कार्यक्रममा त्यो अदभूत भनिएको बालकका सम्बन्धमा मैले मात्रै पाँच भिडियो बनाइसकेँ जसमा त्यो बालकले रुमाल बानेर पनि कसरी साइड साइड बाट हेर्न/देख्न सम्भव छ भनी बडो बिस्तारमा बताइसकेँ। यो तलको भिडियोमा चै त्यो बालकले आखामा रुवाको पोको राखेर त्यसमाथि रुमालले बाध्दा पनि कसरी कुन 'ट्रीक' लाएर 'नर्मल' आखाले देखिरहेको हुन्छ भन्ने कुरो बिस्तृत रुपमा बताएको छु।

कुनै पनि 'इस्स्यु'लाई एउटा मात्रै 'एङ्गल'बाट मात्रै हेरेर बिश्वास गर्दा के हुन्छ भन्ने कुरो सुमन खरेलको "नखुलेको आकाश खुलेर आयो" भन्ने काण्डले बताइसकेको छ। त्यो काण्डमा एक हप्ता जति त सुमन खरेलको खुब तारिफ भो। वाहवाही भो तर दोश्रो हप्ता शुरु हुन नपाउँँदै उनैले रुदै माफी माग्नु पर्‍यो। उनले माफी माग्दा जुन शैली प्रस्तुत गरे त्यो शैली र शब्दले प्रत्येक नेपालीलाई मुटुमै छोयो र उनको गल्तीलाई पचाए दर्शकले। त्यसै गरि निक्कै राम्रो प्रस्तोता मानिएका दिलभुसण पाठक पनि एकचोटी जाक्किए। 'डबल phD होल्डर' भनेर एक जना महिलाको खुब तारिफ गरेर अन्तर्वार्ता प्रसारण गरे । पछि ती महिलाको कुरा झुट निस्कियो। कस्तो भयो होला त्यो बेला दिलभुसणलाई तपाईं आफै बुझ्नुस्।

अब रवि लामिछाने उपर सवाल यो उठ्छ कि यो जुन बालकलाई 'भाइरल' बनाउने प्रकरण जुन छ, त्यो उनले थाहा पाइपाई गरे या उनी पनि ती बालकको चतुर्‍याइँको सिकार भए ? देशका त्यत्रो भ्रस्टाचार र लुटको पर्दाफास गर्ने मान्छेलाई र उनको समग्र टिमलाई नै एउटा बालकको चतुर्‍याइँले यति सजिलै मात खुवाउन सक्छ भने रवि लामिछानेले आफ्ना कार्यक्रमका दौरान गर्ने भनिएको अनुसन्धान र जुटाइने सबुत प्रमाणको स्तर के हो ? कस्तो हो ? अब यी र यस्ता सवाल उठ्छ र उठाइनुपर्छ पनि।

के अब रवि लामिछानेले यो प्रकरणमा माफी माग्लान् ? मागे पनि कहिले माग्लान् ? अझै कति दिन पछि ?

यदि यो कान्डमा रवि लामिछानेले माफी मागे भने उनी सङ्सङै त्यो बालकको अन्तर्वार्ता लिने थप पन्द्र सोह्र जना मिडियाकर्मीले पनि माफी माग्नुपर्ने हुन्छ। यसरी नेपालकै इतिहासमा सायद पहिलो चोटि त्यस्तो हुनेछ जहाँ एकै घटना एकै चोटि दर्जन भन्दा बढी पत्रकारले संयुक्त रुपमै माफी हुन् । तर हेरौं रवि लामिछानेले आखिर कति दिनपछि यो कुरो चाल पाउने हुन् ?

यो घटनाका सम्बन्धमा अझै पनि थुप्रैलाई सत्य थाहा नभाको पाइयो। ती बालकको भिडियो अन्तर्वार्ता भाइरल हुने क्रम जारी छ। अझै नयाँ नयाँ पत्रकार अन्तर्वार्ता लिन लाइन लागेर बसेका छन्। कतिपय दर्शकलाई "सत्य त्यस्तो हैन है, कुरा यस्तो पो हो" भनी प्रमाण दिन खोज्दा "अर्काले शक्ति पायो भन्दैमा आह्रीस गर्ने ? रवि लामिछाने उपर सवाल उठाउन खोज्ने ?" भन्दै तुच्छ गाली समेत गर्न भ्याए। मेरो भन्नू कै छैन। मैले प्रमाण सहित यो लेख तैयार पारेको छु। यो लेखमा कुनै प्रमाण झुट लागे त्यसको थप पुस्ट्याइ गर्न म तैयार छु।
मेरो यत्तिका प्रमाण सहितको अनुसंधान तपाईंलाई हावा र आधारहिन लाग्छ भने फोनै गरेर सक्दो गाली गर्दा भो। जेजति गाली छन्, म खेप्न र खान तैयार छु।

जादाजादै,

तर अब सवाल यो उठ्छ् कि यो काण्डमा कोको कसकसको मिलेमतो छ ? यसमा त्यो बालक मात्रै हो कि उसका परिवार पनि ? कयौं अन्तर्वार्तामा कतिपय पत्रकारहरु नै उसको सहयोगी जस्तो देखियो। कयौं सन्दर्भमा चै पत्रकारले त्यत्ती बिचार नपुर्‍याएको पाइयो। ठ्याक्कै एक बर्ष अघि पोखराकी शिशु निकेतनमा पढ्ने दीप्ती रेग्मीको पनि यस्तै शक्ति छ भने दुई अन्लाइनमा अन्तर्वार्ता प्रसारण भएको पाइयो। कतिपय तथ्यले ती बालिका दीप्ती रेग्मीलाई जोजसले उठाएका थिए, हो तिनैले यी बालकलाई ट्रीक सिकाएर, पर्याप्त अभ्यास गराएका हुन् भन्ने केही आधार भेटिएको छ। त्यसका सम्बन्धमा स्व-अध्ययन जारी छ।

संभावना:- यो संभावनाका तथ्य

घटना एक: 3 march, 2017

अबिरल पोखरेलको गित भिडियो (views =25K )

घटना दुई: 30 april, 2017

दिप्ती रेग्मीको पहिलो अन्तर्वार्ता फेवा news मा

(views =130 K)

घटना तीन: 5 june, 2017

दीप्तिको अर्को अन्तर्वार्ता

सुजन जी ले अन्तर्वार्ता लिएका

(inside online मा भिडियो राखिएको )

(views =28 K)

घटना चार: 17 july, 2018

ठ्याक्कै एक बर्ष पछि

रवि लामीछाने मार्फत अविरल पोखरेल सार्वजनिक भएका

(views =406K)

पैला,
अबिरल भाइको गितको भिडियो राखियो

त्यो त्यत्ती चलेन

त्यसपछी दीप्तिको रेग्मीको अदभूत कला भन्दै Tricky अन्तर्वार्ता प्रसारण गरियो

दीप्ती रेग्मिको भिडियोले लोकल च्यानलमै सही अलिअली मार्केट लियो

त्यसको ठ्याक्कै एक बर्ष पछि अविरल पोखरेल उदाए ......

यसमा उनले दीप्ती रेग्मीकै शैली अपनाएर भाइरल हुँदै गए

र हुने क्रम जारी छ......

XxxxxxxxxxxxxxX

यस अध्ययनमा मलाई सहयोग गर्ने (जापानकी म्याम) म्यामलाई बिशेश धन्यवाद !!
सङ्गै हाम्रो समूह 'प्रनिपा रास्टृय चिन्तन समुह" मा आवद्ध प्रमोद भन्डारी र पान्डुलिपी भाइलाई पनि धन्यवाद !!

अब यो काण्डको परिणामलाई केकसरी बुझ्ने त ?

यो काण्डमा रवि लामिछानेले कुनै दिन माफी मागे भने यो बुझ्नुपर्ने हुन्छ कि उनले गरेका खोज अनुसन्धानको उनले फलो अप र री चेक गर्दा रहेछन्। त्यो गरे भने गल्ती महसुस भई स्वत: माफी माग्ने छन् र आम दर्शकले माफी दिने पनि छन् । कुरा रवि लामिछानेको मात्रै हैन यसमा अरु मिडियाका मिडियाकर्मीको पनि सवाल छ।

रवि लामिछानेले माफी मागेनन् र अन्य पत्रकारले पनि माफी मागेनन्् र दर्शकले पनि यो मुद्दा यत्तिकै पचाइदिए भने यो बुझ्नुपर्छ कि आजका दिनमा पनि नेपाली दर्शक पाठकमा त्यो अनुसंधानमुलक चेत रहेनछ। प्रस्तोताले जेजे प्रस्तुत गर्छ हो त्यही कुरो लाटोकोसेरोले हेरेझै हेरी मात्रै रहनु बहुसंख्यक दर्शकको स्वाभाव रहेछ भनेर बुझ्दा भो। सङ्गै के कुरा पनि प्रमाणित हुनेछ भने एउटा पत्रकारले कुनै कुरामा अनुसंधान गरि केही नयाँ कुरा थाहा पाएर बाहिर ल्याए, त्यो चिज सही हो कि हैन ? भनी क्रस चेक गराउनु पर्छ ? भन्ने चेत आजको नेपालमा कोई कसैमा रहेनछ भन्ने बुझ्नुपर्ने हुन्छ।

अब हेरौं। के हुन्छ ?